سیرت نیکو

نویسنده : مهدوی دامغانی، احمد؛

(‎2 صفحه – از 68 تا 69 )

خلاصه ماشینی: “این بود سابقه و تاریخچه قضاوت در اقوام و ملل قدیم بی‌آنکه مجموعه مدون قانونی‌ مورد حاجت باشد اما در ایران باستان از زمان سلطنت پادشاهان کیانی یک اصل و قاعده دیگری‌ در حل‌وفصل دعاوی مورد عمل قرار گرفت که در جزوات اوستا و بالخصوص در گاتها بتکرار ذکر شده و آن عبارت از رعایت اندیشه نیک-گفتار نیک-کردار نیک میباشد و هر شخص مکلف‌ بود در رفتار و معاملات و روابط باهم‌نوع خود از اندیشه بد،گفتار بد و کردار بد اجتناب‌ نماید و بر اثر چنین دستور هر شخصی در معامله خود خدعه و فریب بکار می‌بست و یا پیمانشکنی‌ میکرد و از ادای وام خودداری مینمود و یا در انجام تعهد تأخیر میکرد مسئول و تقصیر کار شناخته میشد و این دستور در حقیقت همان قاعده لا ضرر است که بلسان اخلاقی‌تر بیان شده است.”