آیا سکوت علامت رضاست؟

نویسنده : اردلانی، علی؛

(‎7 صفحه – از 49 تا 55 )

خلاصه ماشینی: “«سکوت»از نظر حقوقی: با توجه باینکه الفاظ و عباراتی که در روابط حقوقی افراد مورد استفاده قرار میگیرند ناگزیر دارای معانی عرفی و ادبی هستند2از اینرو سکوت در معنای حقوقی نیز در مواردی‌ مصداق دارد که برای نشان دادن قصد چیزی اعم از آنکه لفظ یا اشاره یا عمل باشد ضرورت‌ یابد و شخص چنان لفظ یا اشاره‌ای را افاده نکند و یا عمل خاص را انجام ندهد یا بتعبیر دیگر سکوت از نظر مفهوم قضائی عبارت از حالتی است که شخص در جریان فعالیت مداوم‌ زندگی اراده خود را بوسیله یک عمل قضائی یا امری که دارای آن اثر باشد یا وسیله‌ای که‌ مبین اراده‌اش باشد اظهار نکند(صفحه 229 جلد اول تعهدات از نظر کلی رنه دموگ-استاد دانشکده‌ حقوق دانشگاه پاریس). G008G% یکی از شرایط اساسی برای صحت معاملات،قصد طرفین و رضای آنهاست یعنی بدون‌ آنکه شخص قصد انعقاد عقد یا ایجاد تعهدی داشته باشد و قصد خود را که امری باطنی و درونی است و آگاهی از آن برای دیگران بدون یک تظاهر خارجی مانند لفظ،اشاره یا عمل میسر نیست،بوسیله‌ای نمایان سازد،هیچگونه تعهدی علیه او ایجاد نمیشود یا بهتر بگوئیم‌ هیچکس جز بارضای صریح خود«متعهد»نمی‌شود-اعم از آنکه برحسب لزوم، «رضا»بوسیله لفظ و عبارت یا«فعل»چون نوشتن تجلی کند(صفحه 332 جلد چهلم کتاب‌ Dalloz,Repertoire,De Legislation باید متذکر شد لزومی ندارد که«رضا» مقارن با عقد باشد بلکه ممکن است موخر از آن نیز قرار گیرد چنانکه در معامله فضولی است.”