ظهور اطلاقی آیات و روایات کلیات مبین شریعت، با تطبیق بر آیه نهی از مؤاکله باطل

نویسنده : علیدوست، ابوالقاسم؛

(‎23 صفحه – از 7 تا 29 )

چکیده:
اطلاقی نوع آیاتالاحکـام و برخـی روایـات کـه مبـین کلیاتی از احکام است ، از مسائل لازم اصول فقه می باشد. منکـران ظهـور اطلاقـی یکسـان نمی اندیشند. برخی منکران برآنند که بعضی آیات فقط اشاره به تفصیلاتی است کـه بعـدا داده می شود و هیچ اطلاقی مد نظر آن نیست و برخی دیگر از آیات، اشاره بـه آن چیـزی است که پیش تر در خطاب یا خطابات دیگر بیان گردیده است ، بی آنکـه اطلاقـی در ایـن باره داشته باشد. مثبتان اطلاق، آن را مسلم انگاشته اند و بعضی این اطلاق را برآینـد قرینـه خارجی ـ تمسک بـه رویـه معصـومانع ـ و برخـی دیگـر بـه قرینـه حالیـه و مقامیـه ثابـت می دانند و از اطلاق مورد ادعا در جای جای فتاوای خود بهره بردهاند. با نقد و تحلیل درمی یابیم که مسـئله اطـلاق یـا عـدم اطـلاق در آیـات قرآنـی و برخـی از روایات، مسئله ای عرفی و عقلایی اسـت ، نـه عقلـی . بـرای داوری دربـاره اطـلاق یـا عـدم اطلاق آیات قرآن و روایات مشابه ، باید وضعیت قانونگذار اسلام را با همه خصوصیاتش در تشریع و بیان شریعت ، بر عرف عرضه کنیم و از او داروی بخواهیم ؛ مقاله پیش رو ایـن بحث را دنبال کرده است .