قانون اساسی ایران و اصل برائت

نویسنده : رحمدل، منصور؛

(‎24 صفحه – از 109 تا 132 )

چکیده:
یک طرف دعوای عمومی و در واقع طرف اصلی آن فردی است که به نمایندگی از طرف کل‌ جامعه اقدام به تعقیب متهم به عنوان طرف دوم دعوای مزبور می‌کند.طرف اصلی دعوای عمومی،حسب‌ طبیعت نمایندگی‌اش از تمامی امکانات لازم برای تعقیب و در نهایت به مجازات رساندن متهم برخوردار است و برای این منظور قوای قهریهء لازم را برای احضار،جلب متهم و به اجرا گذاشتن مجازات در مورد وی‌ در اختیار دارد.ولی،متهم،در مقابل تمامی امکاناتی که دادستان از آن برخوردار است،فقط از یک امکان‌ برخوردار است.از این امکان به اصل برائت تعبیر می‌شود که قانون اساسی ایران در اصل 37 خود به آن‌ تصریح کرده است.علاوه بر اصل مزبور،اصول دیگری نیز در ارتباط با اصل برائت در قانون اساسی وجود دارند.در این مقاله،مفهوم و مبانی و آثار اصل مزبور و کیفیت حمایت از اصل مزبور در حقوق ایران و بخصوص قانون اساسی مورد بررسی قرار گرفته است.