امر به معروف و نهی از منکر و سیاست جنایی
نویسنده : حاجی ده آبادی، محمد علی؛
(32 صفحه – از 77 تا 108 )
چکیده:
امر به معروف و نهی از منکر از جمله آموزههای سیاست جنایی اسلام است که در مقایسه با سایر آموزههای آن، جایگاه و کارکرد منحصر به فردی دارد، چه این آموزه از سویی متوجه عموم شهروندان جامعه اسلامی با قطع نظر از مناصب و سمتهای اجتماعی آنها است. این امر نمودی از سیاست جنایی مشارکتی اسلام است، به ویژه آنکه از دیدگاه برخی صاحب نظران اسلامی صورت جمعی و تشکلی آن بیشتر موافق با روح این آموزه است، از سویی دیگر حضور این آموزه در تمامی مراحل شکلگیری عمل مجرمانه (پیش، حین و پس) و نیز تأثیر اصلاحگرانه آن – البته در حدی که از جامعه انتظار میرود – و حاکمیت آن بر همه روابط اجتماعی و … کارکرد بینظیر و ممتازی به آن داده است. در عین حال، این آموزه در صورتی که با تبیین دقیق مرزهای نظری و عملی آن همراه نباشد میتواند کارکردی بسیار مخرب به دنبال داشته باشد.این مقاله میکوشد تا با ایضاح کارکردهای این آموزه ابهامات موجود در جایگاه آن را تا حدی بازگو نماید. در این خصوص توجه به این نکته لازم است که هنوز توافقی کامل در مخاطبان این آموزه، مرجع تشخیص معروف و منکر، شرایط ناظر به آن به ویژه شرایط ناظر به اجرا، نوع ربط و ارتباط آن با برخی از مواد قوانین مجازات اسلامی و … وجود ندارد، در عین حال از اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی است که باید تاکنون از حیث نظری تبیین و مرزبندی دقیقی از آن به عمل میآمد.
آخرین دیدگاهها