مفهوم حکمرانی تنظیمی

نویسنده : زارعی، محمدحسین؛ حسنوند، محمد؛ سلمانی سیبنی، مرضیه؛

(‎24 صفحه – از 124 تا 147 )

چکیده:
حکمرانی تنظیمی به عنوان رویکردی نوین در مدیریت و خطمشی گذاری عمومی، بر همیاری حکومت، جامعه مدنی و بازار تاکید دارد. این مفهوم بر این اصل بنیادی استوار است که حکومتها به جای آنکه به تنهایی اداره جامعه را در تمام سطوح آن بر عهده گیرند، بهتر است در کنار شهروندان، بخش خصوصی و نهادهای مدنی، تنها به عنوان یکی از نهادها یا عوامل مسئول در اداره جامعه، محسوب شوند. با این نگرش، حکومت نقشی تنظیم کننده و زمینهساز توسعه جامعه را در سطوح ملی، محلی و شهری ایفا میکند. حکمرانی نوین در قالب حکمرانی تنظیمی بر راهکارهایی تمرکز دارد که بخش دولتی و خصوصی میتوانند به وسیله آن با موفقیت همکاری کنند و بر اهمیت حاکمیت مشارکتی و خود-تنظیمی از طریق پیشبینی نهادها و نیز نهادینه کردن فرهنگ نظارت و خودسازمانی تاکید دارد، این همان ویژگیهایی است که آن را از رویکرد سنتی فرمان و کنترل متمایز می سازد. نوشتار پیشرو به تحلیل مفهوم حکمرانی نوین با تکیه بر مفهوم خود-تنظیمی و خودسازمانی بنگاه های اقتصادی پرداخته و دلایل حرکت از رویکرد سنتی فرمان و کنترل به حکمرانی تنظیمی تشریح مینماید در نهایت راهکارهایی را بررسی میکند که دولت ها با استفاده از آن میتوانند بازار را صورتی مطلوب و بهینه تنظیم کنند و مثالهایی از مزایای حکمرانی نوین در حوزه های حقوق زیست محیطی، ایمنی شغلی، حقوق تبعیض، نظارت مالی و دستورالعمل های سازمانی بیان خواهد شد.