تاثیر اراده در ایجاد تعهد در حقوق ایران
نویسنده : صحت، سپیده؛ رضاپور، بابک؛
(21 صفحه – از 139 تا 159 )
چکیده:
اراده به عنوان رکن سازنده عقد و ایقاعات در حقوق ایران از جایگاه بسیار مهمی برخوردار است. در قانون مدنی ما با وجود آنکه به نقش اراده در تشکیل عقد اشاره‌ای نشده اما اجزای و عناصر سازنده اراده جز لاینفک شرایط اساسی معاملات دانسته شده است. ماده 190 ق.م ایران در تبیین شرایط اساسی معاملات قصد و رضا را شرط تحقق عقود دانسته است بدون آنکه از اراده نامی ببرد. برخی از حقوقدانان اعتقاد دارند اراده در واقع همان ترکیب قصد انشاء و رضای به اجرای و انجام آن می‌باشد. به همین سبب در ماده 191 ق.م که شرط تحقق عقد را قصد انشاء دانسته شده است را بسیاری از حقوقدانان به عنوان اراده تلقی می‌نمایند. با این حال مباحث مهمی در مورد جایگاه اراده و تاثیر آن در انواع تعهدات مغفول مانده در و در مورد آنها چندان به تفصیل مطالعه و پژوهش نشده است.برای مثال قانون مدنی ما هیچ تفکیکی بین اراده ظاهری و باطنی اعمال نکرده است.در مورد تاثیر اراده یک طرفه در ایجاد تعهد اختلاف نظرها همچنان باقی است.برخی از حقوقدانان اعتقاد دارند که اراده می تواند به طور مستقل بر علیه صاحب آن ایجاد تعهد نماید.با این حال این نظریه مصون از انتقاد نمانده است.اراده به عنوان یک مبرز خارجی در تعهدات خارج از قرارداد نیز بی تاثیر نیست.برای نمونه،در تعهدات ناشی از وقایع حقوقی مانند اتلاف و تسبیب،اراده عنصر ایجاد کننده واقعه‌ی حقوقی مورد نظر است.در حالیکه در آثاری که گریبانگیر شخص می گردد تقریبا نقشی را ایفا نمی نماید.
آخرین دیدگاه‌ها