آزادی بیان و تحریک به تبعیض نژادی
نویسنده : انصاری، دکتر باقر؛ نویسنده مسئول : امامی الطریقی، سیده مهلا؛
(24 صفحه – از 161 تا 184 )
چکیده:
تحریک به تبعیض نژادی محل تلاقی آزادی بیان با اصل منع تبعیض است که هر دو از شان و نقش برجسته‌ای در نظام بین المللی حقوق بشر برخوردارند. اصل منع‌تبعیض یکی از اصول مبنایی حقوق بشر است و هرگونه تبعیضی از جمله تبعیض‌نژادی، همه حقوق افراد را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و تجربیات تاریخی نظیر جنگ‌جهانی دوم، نشان می‌دهد که تحریک به تبعیض‌نژادی، فضای مستعد ارتکاب جرم علیه گروهها را ایجاد می‌کند. آزادی بیان نیز نقش کلیدی در کشف و فهم حقایق، مشارکت عمومی و ارتقای تحمل مخالفان دارد به نحوی که از آن به عنوان سنگ ستون بسیاری از حقوق و آزادیهای یاد می‌شود. با این‌حال این آزادی مطلق نیست و در شرایطی قابل تحدید است. یکی از حدود این آزادی، منع تحریک به تبعیض نژادی است که در کنوانسیون بین‌المللی منع تبعیض‌نژادی مصوب ۱۹۶۵پیش‌بینی شده و از دولت‌ها خواسته شده تا چنین بیان‌هایی را در حقوق داخلی خود جرم‌انگاری کنند. این مقاله به مطالعه شرایط تحقق تحریک به تبعیض‌نژادی و چگونگی تحدید بیان‌های حاوی تحریک نژادی می‌پردازد. پرسش اصلی این است که ممنوعیت تحریک به تبعیض نژادی، آزادی بیان را تا کجا و با چه ضوابطی محدود می‌کند. باتوجه به اهمیت آزادی بیان و جلوگیری از تحدید نامتناسب آن، این ضوابط می‌بایست دقیق و منجز باشد. بااینحال بررسی رویه کمیته منع تبعیض نژادی نشان می‌دهد علارغم تلاش این کمیته به ارائه معیارهایی برای تشخیص بیان‌های تحریک‌کننده، این معیارها کلی و فاقد ضابطه‌ای دقیق است. توسعه مفهوم نژاد نیز تشخیص اینگونه بیان‌ها را دشوارتر می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها