نظارت پذیری شورای امنیت در پرتو موازین حقوق بین الملل با تاکید بر دیپلماسی هسته ای جمهوری اسلامی ایران

نویسنده : افتخار جهرمی، گودرز؛ حاجیانی، علی؛

(‎28 صفحه – از 11 تا 38 )

چکیده:
نظارت پذیری یا پاسخگویی شورای امنیت سازمان ملل متحد، ب ه عنوان رکن رکین سازمان مذکور در قبال تصمیمات متخذه و وظایف محوله و عملکرد معموله، از موضوعات مورد مجادله و چالش برانگیز در حقوق بین الملل به خصوص حقوق بی نالملل معاصر به ویژه در دهه های اخیر است. در این خصوص، گروهی از اندیشمندان، با تمسک به موازین حقوق بین الملل و با ذکر مضرات قدرت تام، معتقدند که در یک نظام قانونمند جهانی موسوم به سازمان ملل متحد، هر رکن و مقامی ولو شورای امنیت به عنوان والاترین مرجع سیاسی جهانی، بایستی در مقابل عملکردش پاسخگو بوده و نظارتمند باشد. ما به متابعت از پیروان این تفکر و عقیده، ضمن احصا موازین حقوق بین الملل، چگونگی محدود نمودن صلاحیت شورای امنیت و نظارت پذیری نهاد بین المللی مذکور را به استناد موازین موصوف تبیین کرده، بر همین مبنا، مشخص ساخته ایم که دولت جمهوری اسلامی ایران با استفاده از ابزار دیپلماسی در موضوع هست های، چگونه توانست تصمیمات و عملکرد شورای امنیت را در خصوص قطعنامه های تحریمی، به چالش بکشاند.