حسن نیت در قرارداد، مبنای تعهد به درستکاری و تعهد به همکاری در حقوق فرانسه

نویسنده : قاسمی حامد، عباس؛

(‎30 صفحه – از 99 تا 128 )

چکیده:
واژه«حسن نیت»مندرج در بند 3 ماده 4311 قانون مدنی فرانسه گویای مفاهیم‌ درستکاری،صداقت،امانت و اعتماد است.این قاعده اخلاقی که به یک قاعده حقوقی‌ تبدیل شده،یکی از نقطه‌های اتصال و خطوط ارتباط مابین حقوق و اخلاق است.در واقع،قانونگذار فرانسوی با وضع این ماده قانونی و شناسایی یکی از ارزشهای اخلاقی‌ در اعمال و روابط حقوقی،مفهومی اخلاقی را در حوزه روابط قراردادی مورد توجه‌ قرار داده است.حسن نیت به عنوان یکی از ابزارهای نفوذ قواعد اخلاقی در حوزه‌ حقوق قراردادها،در مراحله انعقاد قرارداد و در مرحله اجرای آن مورد بررسی قرار می‌گیرد. حسن نیت طرف قرارداد بعنوان وضعیت و حالتی درونی،در مرحله مذاکرات‌ پیش‌قراردادی و در هنگام اجرای آن دارای دو جنبه عملی است:اول درستکاری‌ و سپس همکاری و مشارکت.ارزیابی این مفهوم درونی در حوزه حقوق قراردادها،از طریق بررسی عملکرد و رفتار ظاهری فرد ممکن است.علیرغم درج عنوان حسن نیت‌ در قانون مدنی فرانسه بدون اشاره به مفاهیم درستکاری و همکاری،به نظر نمی‌رسد که‌ بتوان این دو اثر ساخته دست رویه قضایی و دکترین که تجلی خارجی و عملی حسن‌ نیت در روابط پیش‌قراردادی و قراردادی است را از مفهوم حسن نیت تفکیک نمود. تعهد به تامین و انتقال اطلاعات در قرارداد بر مبنای دو زمینه بروز خارجی اصل‌ حسن نیت شکل می‌گیرد.زمینه‌های یاد شده تعهد به درستکاری و تعهد به همکاری‌ است.به بیان دقیقتر،این دو جنبه،ضرورت رعایت تعهد به دادن اطلاعات در قرارداد را توجیه می‌نماید.لذا،تعهد مذکور می‌تواند بر مبنای بند 3 ماده 4311 قانون مدنی‌ فرانسه پایه‌ریزی گردد.