دیدگاه: گزارشی از دعوای ایران در دیوان بین المللی دادگستری علیه ایالات متحده امریکا در رابطه با انهدام سکوهای نفتی

گزارشگر : موحد، محمد علی؛

(‎23 صفحه – از 343 تا 365 )

خلاصه ماشینی: “یعنی که تعهد دولت در زمینه مصالح امنیتی کشور بر تعهدات قراردادی او مقدم است و دولت امریکا روی همین نکته پافشاری‌ می‌نمود و می‌گفت آن دولت حمله به سکوهای نفتی ایران را در شرایط بخصوصی برای حفظ امنیت خود لازم تشخیص داده و در این‌باره حتی‌ مدعی حسن‌نیت بود اما تأکید می‌کد که دیوان یا هیچ مرجع دیگری- جز خود دولت امریکا-صلاحیت اظهارنظر در این موضوع را ندارد. برای اطلاع از سوابق علاقهء امریکا و آنچه که ملاحظات مصالح امنیت ملی آن کشور نامیده می‌شود مراجعه شود به کتاب دوم«خواب آشفته نفت؛از کودتای 28 مرداد تا سقوط زاهدی»(در شرف انتشار)از نگارنده این سطور و نیز فصل اول از کتاب رمزی کلارک دادستان کل سابق امریکا: Ramsey Clark,The Fire This Time,International Action Center,New York (2002) البته پای‌بند به حدود مشخص صلاحیت خود است و از محدوده مقرر در ماده 21 فراتر نمی‌رود اما آیا تفسیر ماده 20 هم مانند مواد دیگر عهدنامه‌ در صلاحیت دیوان نیست؟دیوان نمی‌تواند قبول کند که ماده 20 مستقل از قواعد حقوق بین الملل اجرا شود یعنی دولت طرف قرارداد بتواند به بهانه‌ مصالح امنیتی به اقدامات خلاف قانون و نامشروع مبادرت ورزد. د-رد مطالبهء خسارت از سوی ایران دیوان باوجوداین‌که قبول کرد حملهء امریکا به سکوهای نفتی ایران‌ قابل توجیه نبوده است مع ذلک از الزام امریکا به پرداخت خسارت‌ خودداری نمود،به نظر دیوان اقدامات امریکا را اگرچه می‌توان منافی با قواعد بین الملل و ناقض مقررات منشور ملل متحد دانست اما نمی‌توان گفت که امریکا با این اقدامات،مفاد ماده ده عهدنامه مودت را نقض کرده است.”