جبران خسارات وارده به جمهوری اسلامی ایران به دلیل حملات غیرقانونی ایالات متحد به سکوهای نفتی
نویسنده : سادات میدانی، سیدحسین؛
(17 صفحه – از 123 تا 139 )
چکیده:
دیوان بین‌المللی دادگستری در رای اخیر خویش در ارتباط با پرونده حملات ایالات متحد به سکوهای نفتی، علیرغم تاکید بر این واقعیت که اقدام نظامی ایالات متحد در حمله به سکوهای نفتی در 19 اکتبر 1987 و 18 آوریل 1988 را نمی‌توان «براساس اقدام ضروری برای حفاظت از منافع اساسی وفق ماده 20 پاراگراف 1 (د) معاهده 1955 مودت، روابط دوستانه و حقوق کنسولی بین ایران و آمریکا که در پرتو حقوق بین‌الملل توسل به زور تفسیر گردید، توجیه نمود»، از پذیرش ادعای جمهوری اسلامی ایران مبنی بر نقض تعهدات توسط آمریکا طبق ماده 10 پاراگراف 1 معاهده مذکور بوده و ضرورت جبران خسارت از سوی ایالات متحد خودداری نمود. در واکنش به یافته‌های دیوان، در حالی که برخی از صاحبنظران مسائل حقوقی بین‌المللی کشورمان معتقدند که صرف محکومیت اقدامات ایالات متحد و غیرقابل توجیه دانستن آنها از سوی دیوان نوعی دستاورد اخلاقی و غیررسمی برای ایران به شمار آمده که نیازمند صیانت و پاسداری است، برخی دیگر حکم مذکور را متاثر از انگیزه‌های سیاسی و غیرحقوقی دانسته و اعلام داشته‌اند که دیوان به دلایل واهی از صدور حکم برای پرداخت غرامت به جمهوری اسلامی ایران خودداری کرده است. با عنایت به اینکه دیوان بین‌المللی دادگستری در این رای بر غیرقانونی بودن عمل ایالات متحد طبق تعهداتش به موجب عهدنامه مودت در پرتوی حقوق بین‌الملل توسل به زور تاکید نموده، این سوال مطرح است که آیا از منظر حقوق بین‌الملل دیوان می‌توانسته است راسا مبادرت به تصمیم‌گیری و اظهار نظر در خصوص مساله جبران خسارت نیز بنماید و چنانچه این امر ممکن نبوده است چه راهکار حقوقی به منظور اثر بخشی قانونی به این یافته دیوان وجود دارد؟ مقاله حاضر بر آن است که اجمالا به بررسی این موضوع بپردازد.
آخرین دیدگاه‌ها