سنجش اثربخشی نقشگذاری روانی بر کاهش پرخاشگری کودکان (استفاده از نقشگذاری روانی به جای سازوکارهای کلاسیک مجازات رفتارهای خشونت آمیز)
نویسنده : آشوری، دکتر محمد؛ سلیمانی سواد رودباری، المیرا؛
(35 صفحه – از 69 تا 103 )
چکیده:
پژوهش حاضر با هدف سنجش اثربخشی روش درمانی رواننمایشگری بر پرخاشگری کودکان پرخاشگر انجام شد. بدین منظور از میان مدارس شهرستان بابلسر یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد و دانشآموزان با پرسش نامه پرخاشگری نلسون مورد ارزیابی قرار گرفتند و تعداد 12 نفر از افرادی که در پرسش نامه پرخاشگری نمرات بالایی دریافت کردند، به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه کنترل (شش نفر) و آزمایش (شش نفر) گمارده شدند. نمرات کسب شده از پرسش نامه ها به عنوان نمرات پیش آزمون در نظر گرفته شد. در مرحله بعد گروه آزمایش در 12 جلسه آموزش گروهی به صورت هفته ای 5/1 ساعت تحت مداخله روش درمانی روان نمایشگری قرار گرفتند. این در حالی بود که افراد گروه کنترل، هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان مداخله از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و بعد از دو ماه هر دو گروه، پی گیری شدند. در نهایت داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس یک طرفه (ANCOVA) ، مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که نقش گذاری روانی بر کاهش میزان پرخاشگری کلی، ناکامی، پرخاشگری بدنی، روابط با همسالان و روابط با مراجع قدرت موثر بوده است. بر طبق یافته ها پیشنهاد می گردد که درمانهای روان نمایشگری می تواند به عنوان مداخله موثر در کاهش خشونت و پرخاشگری مورد استفاده قرار گیرد به گونهای که مراجع قضایی میتوانند از این شیوه درمانی به عنوان مجازات نوجوانانی که متهم به خشم و خشونت و پرخاشگری هستند، استفاده کنند.
آخرین دیدگاهها