لزوم ابلاغ و اعلام قبولی در حقوق ایران، انگلیس و اصول قراردادهای تجاری بین المللی

نویسنده : مقصودی، رضا؛ احسانگر، نورا؛

(‎21 صفحه – از 187 تا 207 )

چکیده:
اظهار و اعلان اراده و اشکال گوناگون آن مسائلی را مطرح می­کند؛ از جمله این­که آیا لازم است قبولی، به اطلاع موجب برسد؟ به عبارت دیگر آیا اطلاع موجب از قبولی، لازمه­ی تاثیر قبولی و تحقق عقد است؟ اگرچه در حقوق ایران اطلاع موجب از قبولی لازمه­ی تحقق عقد نیست و در فرض عدم­اطلاع موجب از قبولی نیز، عقد محقق می­گردد؛ اما در حقوق انگلیس و اصول قراردادهای تجاری بین­المللی(Unidroit) قاعده­ی کلی این است که اعلام و ابلاغ قبولی از جمله شرایط قبول موثر است که بدون آن قبول معتبر نبوده و عقدی تشکیل نمی­گردد. با در نظر گرفتن این قاعده­ی کلی، در صورت عدم اطلاع موجب از قبولی، جز در موارد استثنایی از قبیل قراردادهای یک­جانبه، تقصیر موجب، ابلاغ از طریق پست، شرایط ایجاب و… هیچ قراردادی منعقد نخواهد شد و در نتیجه هیچ التزامی برای وی ایجاد نمی­شود. از هم این رو در نظام­های حقوقی مختلف در باب اعلان قبول رویکردهای متفاوتی وجود دارد.