جایگاه حسن نیت در فقه امامیه
(26 صفحه – از 33 تا 58 )
چکیده:
حسن نیت به‌معنای انجام وظائف به‌صورت صادقانه، منصفانه، معقول که دو طرف قرارداد یا اشخاص ثالث مرتبط با قرارداد از یکدیگر انتظار دارند، همراه با اهتمام به رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سوءنیت و فریب‌کاری است و مفاهیم فرافقهی، صداقت، عدالت، انصاف، قواعد فقهی چون اصل لزوم در عقود، لاضرر، احسان و اصل صحت، از مبانی اصل حسن نیت در منابع اسلامی است. بنابراین، شارع مقدس حسن نیت را در حمل افعال و رفتار مسلمین بر صحت امر مسلم می‌داند و در «اوفوا بالعقود» بر آن تأکید می‌ورزد و در بسیاری از موارد به‌صورت سلبی مانند نهی از غش، غرر و تدلیس و به‌طور کلی نهی از فریب و خدعه به بیان مصادیق حسن نیت اهتمام دارد؛ ازاین‌‌رو، با عنایت به اینکه فقه امامیه منبع اصلی حقوق ایران است، قانون‌گذار می‌تواند با الهام از آموزه‌های فقهی و اخلاقی نسبت به‌وضع ماده قانونی در زمینۀ شناسایی اصل حسن نیت به‌روشنی اقدام نماید. در این نوشتار به‌اختصار به برخی از رهیافت‌های اصل حسن نیت در عقد بیع و عقد وکالت اشاره شده است.
آخرین دیدگاه‌ها