نگرشی تطبیقی بر عدم تمرکز محلی در ایران
نویسنده : آقایی طوق، مسلم ؛
(22 صفحه – از 45 تا 66 )
چکیده:
عدم تمرکز محلی از مهم‌ترین فنون مدیریت نظام‌های سیاسی بسیط و یکی از ابزارهای مهم برای مشارکت مردم در امور محلی بوده و عبارت است از اعطای شخصیت حقوقی به واحدها یا تقسیمات سرزمینی و شناسایی صلاحیت عام تصمیم گیری در امور محلی توسط شوراهای منتخب. اهمیت این اصل به‌حدی است که برخی از قوانین اساسی مانند قانون اساسی فرانسه بر آن تاکید کرده‌‌اند. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به این اصل اشاره نشده است. نگاهی به نظام شوراهای اسلامی در ایران و مقایسه‌‌ی آن با فرانسه نیز نشان می‌دهد با آنکه دو شورای شهر و روستا در ایران به طور مستقیم توسط مردم محل انتخاب می‌شود، واحدهای سرزمینی همچون شهر، شهرستان و استان فاقد شخصیت حقوقی‌‌اند و صلاحیت عام تصمیم‌‌گیری در امور محلی نیز ندارند. در نتیجه دو عنصر از عناصر سه گانه‌‌ی عدم تمرکز محلی در نظام حقوقی ایران مورد پذیرش واقع نشده است. به همین سبب، به نظر می‌رسد شوراهای اسلامی جلوه‌ای از اصل مشورت در اسلام هستند نه عدم تمرکز محلی؛ آن‌گونه که در حقوق اداری فرانسه وجود دارد. روش پژوهش حاضر تحلیلی- تطبیقی است.
آخرین دیدگاه‌ها