تحلیل صدور قرار ترک تعقیب در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ١٣92

نویسنده : غیاثوند، سعید ؛

(‎22 صفحه – از 53 تا 74 )

چکیده:
هدف از انتخاب این موضوع بررسی قرار ترک تعقیب در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ١٣٩٢ میباشد، که به روش تحقیق توصیفی و تحلیلی انجام پذیرفت، قرار ترک تعقیب با هدف مصالحه بین شاکی و متهم یا طرفین پرونده در راستای تحقق عدالت ترمیمی بدون اینکه آثار احکام کیفری در مورد متهم اعمال گردد توسط قانون گذار پیش بینی شده است، درخواست ترک تعقیب، معمولا، زمانی مطرح میشود که بین شاکی و متهم توافقاتی حاصل می شود و متهم وعده هایی می دهد که شاکی را ترغیب می کند از ادامه ی روند شکایت خود صرفنظر کرده و حقوق از دست رفته ی احتمالی خود را از طریق غیرقضایی یا مذاکرات آتی مطالبه کند. شاکی هم با توجه به اینکه هنوز از وعده های متهم مطمئن نیست و از طرفی هم نمی تواند صرفا با اتکا به وعده های متهم، گذشت خود را به مرجع قضایی اعلام کند در این صورت، قرار موقوفی تعقیب صادر و پرونده مختومه خواهد شد (در جرائم قابل گذشت) و شاکی همچنان متضرر باقی خواهد ماند، به همین دلیل، تنها راه همین است که شاکی درخواست ترک تعقیب از مرجع قضایی کند تا اگر احیانا وعدههای متهم عملی نشد، بتواند همین شکایت خود را مجددا به جریان بیاندازد. صدور قرار ترک تعقیب، صرفا، در مرحلهی ابتدای تحقیق تا زمان صدور کیفر خواست امکانپذیر است. صدور قرار جلب به دادرسی مانع از صدور قرار ترک تعقیب نیست، دادستان معترض قرار جلب به دادرسی نمی شود، تنها با صدور قرار ترک تعقیب پرونده به طور موقت بایگانی می شود، قرار ترک تعقیب قطعی است و قابلیت تجدید نظر برای آن پیش بینی نشده است، برخلاف آراء دادگاه ها که اصل بر قابل تجدید نظر بودن آنهاست، اصل بر قطعیت قرارهای دادسراست مگر در قانون به آن تصریح شود.