بررسی سیاست‌های تقنینی سن و سالمندی ایران در نیم قرن اخیر
نویسنده : منصوری بروجنی، محمد ؛
(20 صفحه – از 11 تا 30 )
چکیده:
هدف این مقاله بررسی سیاست تقنینی سن و سالمندی در قانونگذاری ایران و میزان اتکای قانونگذار ایرانی به معیارهای کیفی برای شناسایی سالمندان است. اگرچه سن نمی‌تواند معیار مناسبی برای شناسایی سالمندان باشد، اما مطالعات سالمندپژوهانه عموماً با اتکا به معیار سن صورت می‌گیرند. این پژوهش نشان می‌دهد قانونگذار ایرانی نیز سیاست تقنینی خود راجع‌به سالمندی و وضع مفاهیم مرتبط با آن از قبیل از کارافتادگی سالمندی، بازنشستگی یا بهره‌مندی از حقوق سالمندی را بر ستون سن بنا کرده است. با این حال طی نیم‌قرن گذاشته هیچ‌گاه سیاست روشن و دقیقی راجع‌به سن سالمندی وجود نداشته است. با روش تحلیل مضمون قوانین راجع‌به سالمندی، تلاش‌های قانونگذار را می‌توان به سه دوره تقریباً متمایز تقسیم کرد: دوران همگامی نسبی اما متشتت با سن امید به زندگی، دوره کاهش چشمگیر سن بازنشستگی و پیرسازی مصنوعی و دوره بازنگری در کاهش سن بازنشستگی و اتکا به مفاهیم کیفی غیر از سن برای شناسایی سالمندان. رویکرد اخیر قانونگذار که به‌ویژه در قوانین کیفری برجسته شده و با وضع حداقل سن الزامی برای بازنشستگی برخی مشاغل در قانون برنامه ششم تکمیل شده است، در صورت استمرار و انسجام سیاستی قانونگذار تحول‌آفرین و مانع از پیرسازی مصنوعی و تحمیل پیری خواهد شد.
آخرین دیدگاه‌ها