خسارت عدم النفع؛ نظریات و مقررات

نویسنده : ره پیک، سیامک ؛

(‎12 صفحه – از 25 تا 36 )

خلاصه ماشینی: “به نظر نویسنده، مقررات مختلف در مورد خسارت عدم النفع در حقوق ایران نشان می‌دهد که انواعی از این خسارت قابل مطالبه است و قانون آئین دادرسی در امور مدنی مصوب 1379 نیز تغییری در این حکم ایجاد نکرده است. نظام‌های حقوقی مختلف نظریات گوناگونی را برای جبران‌ها و خسارات طرح کرده‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌گردد: (*)-عضو هیئت علمی دانشکده علوم قضائی و خدمات اداری‌ seidemeR-(1) 1-تئوری تفاوت: 1 این تئوری، خسارت قابل جبران را عبارت از تفاوتی می‌داند که بین موقعیت واقعی خواهان با آنچه باید باشد که بواسطه دخالت حادثه زیانبار حاصل نشده‌است، وجود دارد. منفعت مسلم باشد ارکان قواعد فوق شکل می‌گیرد و جریان می‌یابد اما اگر نفع مورد نظر کاملا احتمالی باشد عدم النفع از نوع قابل مطالبه نیست و با توجه به قرائن و شواهد مذکور چه بسا مقصود از عدم النفع غیر قابل مطالبه همانگونه که صاحب ریاض فرمود مواردی است که عادتا نفع قابل حصول نبوده است زیرا این امور از جمله مسائل عرفی و عقلایی است و تأسیس جدیدی در آنها وجود نداد، لذا لازم است متفاهم عرفی مشخص گردد و براساس آن بین نظرات مختلف تا حد امکان توافق ایجاد شود. خسارت عدم النفع در قوانین‌ قوانین و مقررات مختلفی در کشور ما بر امکان مطالبه خسارت عدم النفع دلالت داشته و دارد که به برخی از آنها اشاره می‌شود: 1-ماده 728 قانون آیین دادرسی مدنی سابق: «در مورد ماده فوق در صورتی دادگاه حکم خسارت می‌دهد که مدعی خسارت ثابت کند که ضرر به او وارد شده و این ضرر بلاواسطه ناشی از عدم انجام تعهد یا تأخیر یا عدم تسلیم محکوم‌به بوده است.”