گفتاری پیرامون مبحث قبول در نظام حقوقی ایران

نویسنده : فیاضی، روح‌اله ؛

(‎7 صفحه – از 54 تا 60 )

چکیده:
اصـولا‌«قبول‌»‌در‌مقـابل‌‌«ایجاب‌»‌یکی‌‌از‌ارکـان‌‌سازنده‌‌عقد‌می‌باشـد.‌شارع‌‌یا‌قانون‌گذار‌در‌مواردی‌‌مانند‌«قبول‌‌ محال‌علیه»‌در‌حـواله‌‌و‌«قبول‌‌موصی‌له»‌در‌وصیت‌،‌چنین‌‌کارکردی‌‌برای‌‌قبول‌‌قائل‌‌نشده‌‌است‌.‌این‌‌مسئله‌‌موجب‌‌ اختلاف‌نظر‌و‌تشتت‌‌آراء‌فقها‌و‌حقوقدانان‌‌گردیده‌‌و‌یکی‌‌از‌مباحث‌‌دشوار‌و‌مهم‌‌فقه‌‌و‌حقوق‌می‌باشد‌که‌‌بخش‌‌عمده‌ای‌‌ از‌آن‌‌ریشه‌‌در‌تعیین‌‌ماهیت‌‌آنها‌به‌عنوان‌‌عقد‌یا‌ایقاع‌‌و‌نیز‌تاثیر‌و‌کارکرد‌«قبول‌»‌در‌هرکدام‌‌از‌آنها‌دارد. ‌به‌‌نظر‌می‌رسد‌حواله‌‌عقدی‌‌است‌‌که‌‌به‌‌ایجاب‌‌و‌قبول‌‌محیل‌‌و‌محتال‌‌بالقوه‌‌واقع‌‌می‌شود،‌اما‌فعلیت‌‌و‌تحقق‌‌آثار‌آن‌‌ منوط‌‌به‌‌تحقق‌‌رضایت‌‌محال‌علیه‌‌می‌باشد.‌در‌میان‌‌تحلیل‌های‌‌متنوع‌‌از‌وصیت‌‌نیز،‌باید‌پذیرفت‌‌وصیت‌‌ایقاعی‌‌است‌‌ که‌‌به‌‌اراده‌‌موصی‌‌بالقوه‌‌واقع‌‌می‌شود،‌اما‌با‌تحقق‌‌قبول‌‌موصی‌له،‌تحقق‌‌آثار‌و‌فعلیت‌‌وصیت‌‌یعنی‌‌انتقال‌‌عین‌‌و‌منافع‌‌ از‌زمان‌‌فوت‌‌موصی‌‌کشف‌‌می‌شود.