بررسی جنگ ایران و عراق از منظر حقوق جزای بین الملل

نویسنده : نمامیان، پیمان ؛

(‎6 صفحه – از 46 تا 51 )

خلاصه ماشینی: “ماده (6) اساس‌نامه دادگاه نظامی بین‌المللی معروف به منشور نورنبرگ، سه دسته از جرایمی را که از طرف دولت‌ها و یا اتباع آن‌ها ممکن است صورت گرفته باشد، تفکیک نموده است که عبارتند از: الف – جنایات جنگی: یعنی نقص قوانین و عرف جنگ… (8) صلاحیت محکمه نورنبرگ بر اساس ماده (6)منشور آن شامل سه جرم است: اول: جرایم علیه صلح به معنی طراحی‌کردن، آماده سازی،شروع نمودن یا به راه انداختن یک جنگ تهاجمی یا جنگی مغایر با معاهدات،موافقت‌نامه‌ها یا تضمین نامه‌های بین‌المللی و یا شرکت یا تبانی برای انجام چنین کاری. نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است، این است که متهمین جنایات بر ضد صلح جنگ دوم در دادگاهای نورنبرگ و توکیو چنین استدلال می نمودند که در زمانی که آن‌ها طرح ریزی برای عملیات خصمانه که بعدها جنگ تجاوز کارانه لقب گرفت، می نمودند، هیچ قاعده بین‌المللی علی رغم وجود میثاق جامعه ملل و عهدنامه پاریس، عمل آنان را نامشروع و غیر‌قانونی تلقی نکرده بود. (16) و به عبارت دیگر تنها آن دسته از اعمال مجرمانه ای قابل مجازات بودند که به دلیل ارتباط با جنگ بر منافع طرف مقابل اثر سوئی گذاشته باشد(17) دسته دیگری از جنایات که در بند ماده (6) اساس‌نامه نورنبرگ آمده است، جنایات علیه بشریت است که شامل موارد زیر می گردد: قتل، نابودی، برده کردن، تبعید و هرگونه اعمال غیر انسانی دیگری که علیه سکنه غیر نظامی قبل یا در خلال جنگ صورت می‌گیرد یا اعدام‌هایی که به جهات سیاسی، نژادی یا مذهبی انجام می شود اعم از این که این شکنجه ها مخالف یا موافق قوانین داخلی کشور محل ارتکاب باشد.”