ناتو، سازمان ملل و جنبه های حقوقی استفاده از زور

نویسنده : برونوسیما ؛ مترجم : قنبری جهرمی، محمد جعفر ؛

(‎42 صفحه – از 277 تا 318 )

خلاصه ماشینی: 1 سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود البته این است که آیا وضعیت حقوقی که تشریح گردید در سالهای اخیر، احتمالا بعد از پایان کشمکشهای بلوک شرق و غرب و تحت شرایط شوک دهنده کشتار دسته‌جمعی و جرائم علیه بشریت که در یوگسلاوی سابق صورت پذیرفت، تغییر کرده است؟ آیا نمی‌توان « مداخله بشردوستانه‌ای» را که اکنون در کوزوو با ذهنیت جلوگیری از تکرار وقوع حادثه در سربرنیسکا (Srebrenica) انجام می‌گیرد، مستحق عکس‌العمل دلسوزانه‌تری همچنین از سوی حقوقدانان بین‌المللی دانست؟ آیا موارد اخیر و جاری « مداخله نظامی بشردوستانه» مصون از انگیزه‌های کمتر قابل ستایشی هستند که مشخصا در اقدامات بشردوستانه پیشین موجود بودند؟ به چه میزان تصمیم‌گیری جمعی، یا دخالت ناتو یا « سازمان امنیت و همکاری اروپا» 2 تضمین خواهد نمود که چنان انگیزه‌های ناشایست، محدود و یا حتی به‌کلی محو خواهند شد؟ و مهمتر از همه، چگونه انگیزه‌های ناب بشردوستانه در پشت مداخله نظامی می‌تواند بر موانع مستحکم حقوق بین‌المللی که به آن اشاره رفت، فائق آید؟ این موانع فقط با تغییر در سیستم حقوقی منشور ملل متحد قابل رفع می‌باشند که البته چنین تغییری به‌نظر ممکن نمی‌آید. 2 مقاله حاضر تلاش نموده است نشان دهد درحالی‌که تهدید به استفاده از نیروی نظامی از جانب ناتو علیه جمهوری فدرال یوگسلاوی در بحران کوزوو در پاییز 1998 به علت فقدان مجوز شورای امنیت غیرقانونی می‌باشد، سازمان ناتو به دو دلیل نهایت تلاش خود را به منظور رسیدن به نوعی مشروعیت تا حد ممکن انجام داد: اولا تلاش نمود که از نکات اساسی قطعنامه‌های شورای امنیت که در این رابطه Cf. on this phrase, supra text at note 33.