صبرا و شتیلا

نویسنده : آنتونیو کاسسه ؛ مترجم : کلانتریان، مرتضی ؛

(‎20 صفحه – از 85 تا 104 )

خلاصه ماشینی: (کلینی، 1363: 4 / 338؛ حر عاملی، 1414: 12 / 465) از معانی «تفث» آن است که در احرام سخنی قبیح بر زبان جاری کنی؛ اما هنگامی که داخل مکه شدی و طواف کردی و سخن نیک گفتی، این سخنان کفاره کلام قبیح تو خواهد بود. «قضیه خدا وجود دارد» از بدیهیات است و بی‌نیاز از استدلال؛ در این صورت، خداشناسی فطری، علم حصولی انسان نسبت به خداوند است. انسان، علمی حضوری و شهودی نسبت خدا دارد که فطری است و همه انسان‌ها به درجات مختلف، از آن برخوردارند. (گرامی، 1384: 117) آیا انسان در ذات و فطرت خویش نسبت به خداوند آگاهی و معرفت دارد یا خیر؟ درباره اینکه آیا انسان‌ها دارای سرشت یا فطرت واحد هستند یا خیر، اقوال متفاوتی ارائه شده است. (لایب‌نیتز، 1372 الف: 38) این حقایق، خود ـ بدیهی هستند و ذهن ما سرچشمه حقایق ضروری و واجب می‌باشد. ادراک بسیط و مرکب از نظر لایب‌نیتز، هر مناد آینه‌ای است ساده و دارای فعالیت درونی و بازنماکننده جهان بر طبق نظرگاه خویش. (لایب‌نیتز، 1372 الف: بند 14) تفاوت میان منادها عبارت است از درجات مختلف ادراکی که با آن، جهان پیرامون خود را بازنما می‌کنند. (همان الف: بند 7) لایب‌نیتز با رد نظریه دکارت در خصوص ارتباط نفس و بدن (همو، 1372 ب: 152؛ Latta, 1898: 16, 42, 311, 315)، معتقد است در زمان خلقت، توسعه درونی هر مناد، آنچنان از پیش ترتیب داده شده که همه تغییرات آن، همراه و هماهنگ با تغییرات موجود در دیگر منادهاست.