انصراف از استرداد دعوی در دعاوی بین المللی

نویسنده : منصوریان، ناصر علی ؛

(‎38 صفحه – از 91 تا 128 )

خلاصه ماشینی: در مقام رسیدگی به مسئلة صلاحیت، دیوان بین‌المللی دادگستری در رأی مورخ 24 ژوئیه 1964 خود، برای نخستین بار به بحث دربارة مسئلة انصراف از استرداد دعوی می‌پردازد و اعلام می‌دارد که اگر در گذشته همة موارد استرداد نزد وی موجب ختم دعوی گردیده به معنای این نیست که در آنها حقوق مربوطه ماهیتا و به‌طور قطعی ساقط شده است بلکه روند استرداد از اعمال مربوط به آئین دادرسی بوده و قطعیت یا عدم قطعیت آن بستگی به اوضاع و احوال هر دعوی دارد. 1 و‌بالاخره، در دعوای مهم آناکاندا ـ ایران اینک 2 علیه دولت جمهوری اسلامی ایران و شرکت ملی صنایع مس ایران، شعبة سوم دیوان طی قرار اعدادی شمارة 3-167-65 مورخ 22/12/1365 (13 مارس 1987) نه فقط ادعای تهاتر خواهان را به دلیل انقضای موعد ثبت آن قبول نمی‌کند بلکه صریحا با استناد به قاعدة استاپل، استدلال خواهان را مبنی بر اینکه «خوانده از اقامة دعوای متقابل خود ممنوع است زیرا اعمال وی اثبات می‌کند که شکایتی ندارد»، عاری از ارتباط با موضوع صلاحیت می‌شمارد. ج ـ انصراف به منزلة مصداقی از کاربرد نهایی استاپل در دعوای بارسلونا تراکشن، رأی دیوان بین‌المللی دادگستری به ما نشان داد که استرداد دعوی در صورتی که نشان دهندة ارادة سقوط قطعی دعوی باشد دیگر به خواهان اجازة انصراف از آن و طرح مجدد دعوی را نمی‌دهد؛ اما دیوان بار اثبات واقعیت مزبور را بر دوش خوانده، که مدعی است خواهان قصد ختم کامل رسیدگی را داشته، می‌گذارد و بنابراین ایراد دولت اسپانیا (خوانده) را در این مورد رد می‌کند.