کشتار جمعی

نویسنده : اردبیلی، محمد علی ؛

(‎40 صفحه – از 33 تا 72 )

خلاصه ماشینی: به‌موجب این اساسنامه، اعمال زیر باید جنایت علیه بشریت تلقی شود:‌ «ارتکاب قتل، نابودی، به بردگی کشیدن، تبعید و هر عمل غیرانسانی دیگر نسبت به هر نوع جمعیت غیرنظامی خواه پیش از جنگ و خواه در اثنای آن و یا آزار و شکنجه به دلایل سیاسی و نژادی یا به دنبال هر جنایتی که رسیدگی به آن در صلاحیت دادگاه قرار دارد یا با چنین جنایتی مرتبط است هرچند این اعمال و آزار و اذیتها نقض حقوق داخلی کشوری که در آن ارتکاب یافته، به شمار نیاید … ماده 2 مقاوله‌نامه چنین مقرر می‌دارد:‌ در این مقاوله نامه، کشتار جمعی به هریک از اعمال زیر تعبیر می‌شود که به قصد نابود کردن تمام یا قسمتی از یک گروه ملی، قومی، نژادی یا دینی از این لحاظ ارتکاب یابد: الف. در ترجمه‌ای که از این ماده به‌هنگام تصویب قانون اجازة الحاق دولت ایران به قرارداد بین‌المللی جلوگیری از کشتار جمعی شده، آمده است: «در قرارداد فعلی مفهوم کلمة «ژنوسید» یکی از اعمال مشروحة ذیل است که به نیت نابودی تمام یا قسمتی از گروه ملی و قومی و یا مذهبی ارتکاب گردد. نهایتا پس از چهار دهه که از عمر مقاوله‌نامة 1948 می‌گذرد اجرای بعضی مفاد مادة 6 برپایة استدلالات فوق همچنان معطل مانده و مقاوله‌نامة منع کشتار جمعی کارآئی لازم را از دست داده است؛ زیرا مادة 5 مقاوله نامه پیش‌بینی می‌کند: «اشخاص متهم به کشتار جمعی یا هریک از اعمال مذکور در مادة 3 به دادگاههای صالح کشوری که جرم در قلمرو آن ارتکاب یافته است یا به دیوان جنائی بین‌المللی صالح که طرفهای متعاهد حق قضاوت آن را به‌رسمیت شناخته‌اند جلب خواهند شد».