قاعده استاپل با منع تناقض گویی به ضرر دیگری

نویسنده : امانوئل گایار ؛ مترجم : صبح خیز، ناصر ؛

(‎24 صفحه – از 235 تا 258 )

خلاصه ماشینی: هیئت داوری مذکور با بیان فرمول مشهوری که نائب رئیس دیوان بین‌المللی دادگستری در 1962 به نام آقای«آلفارو»، هنگام رسیدگی به دعوای تایلند به طرفیت کامبوج، به دست داد و از این پس باید مورد توجه قرار گیرد، اعلام می‌دارد که:«هیچکس نمی‌تواند از تناقض گوئی خود به ضرر دیگری استفاده نماید». بر خلاف حقوق فرانسه و ایتالیا، رویی قضائی آلمان و سویس تأکید بر این دارد که قاعده«هیچ شخصی نمی‌تواند از رفتار متناقض خود به ضرر دیگری استفاده نماید»-که اساس استاپل را تشکیل می‌دهد-اصلی کلی است؛ 20P}زیرا در نظامهای مختلف حقوقی معاصر مورد قبول واقع شده است. مثلا در مسئله«مرزهای آند» 25P}، دادگاه قبل از اینکه تأیید نماید تناقض گوئی آنچنان نبوده که بتوان استناد به استاپل نمود، چنین اظهار نظر کرده است:«واضح است که در حقوق بین‌الملل اصلی وجود دارد که اساسی است و نه یک قاعده فنی اثبات دعوی، که بر حسب آن در صورتیکه اعمال گذشته دولتی که طرف دعوی است معارض ادعاهای فعلی آن باشد، دولت مزبور مجبور است اعمال و رفتار گذشته خود را بپذیرد». در مورد شرایط اعمال این قاعده، جای تردید نیست که اجرای این اصل مستلزم وجود تناقض واقعی در اظهارات یا نحوه معرفی است که در مسئله آمکو این تناقض دقیقا مشخص نشده است؛زیرا رأی مذکور صرفا اشاره به این امر دارد که خواهانها تا تاریخی معین از«آلتراگو»استفاده ننمودند[و لذا احراز تناقض گوئی و سپس اجرای قاعده استاپل موضوعیت نیافته است‌]اما مرکز بین‌المللی حل و فصل…