حق امنیت فردی و تأمین آن در نهج البلاغه

نویسنده : کاویانی، محمد هادی ؛

(‎34 صفحه – از 103 تا 136 )

چکیده:
امنیت موهبتی الهی است که فرد در آن می تواند با استفاده از وضعیت امن ، زنـدگی عـادی و آرام خـود را داشـته باشـد. حـق بـر داشتن این وضعیت امن را حق امنیت می گویند. مهم ترین بهرهای که فرد در این وضعیت می برد، بـا لحـاظ ملازمـة بـین تـامین حق امنیت و استیفای حقوق فردی، توانایی او بر اجرا و استیفای حقوق خودش اسـت . در حقیقـت ، امنیـت یعنـی ایجـاد فراخنـا و وضعیتی خاص برای تحقق حق های فردی و مصونیت از تهدیدهای احتمالی اسـت کـه مشخصـا از سـوی حکومـت و مـاموران حکومتی ممکن است بر افراد تحمیل شود، می باشد. راهبرد حکومتی امام علی [ع ] برای تامین این حق ، عبارت است از ایمنی بخشی به مردم و القای این حـس بـه مـردم کـه هـیچ تهدیدی از سوی حکومت و ماموران او متوجه افراد نمی شود. امام این کار را با صدور فرمـانهـای قـاطع بـه مـاموران و هشـدار، توبیخ و مجازات آنها در صورت عدم رعایت حال مردم انجام می دهد.