بررسی جرم محاربه از منظر فقه امامیه و مذاهب اربعه

نویسنده : فرح زادی، علی اکبر ؛ رحمتی، محمد ؛ ثابت سروستانی، محمد امین ؛

(‎20 صفحه – از 93 تا 112 )

چکیده:
به استناد آیه ۳۳ سوره مائده که در ارتباط با حد محارب و مفسد فی‌الارض استء نظریات متعددی میان فقها درخصوص محاربه و افساد فی‌الارض مطرح شده است. مشهور فقهای آمامیه در تعریف محاربه به «تجرید الاح لاخافة الناس» اکتفا نموده و عواملی مثل: ارتکاب آن در شب یا روز شهر یا خارج شهر و غارت و بردن اموال دیگران را مور در اصل مجازات محاربه نمی‌دانند. درخصوص رابطه محاربه و افساد فی‌لارض, به‌نظر می‌رسد محاربه مصداقی از افساد فی‌الارض است که از طریق به کار بردن سلاح به قصد ایجاد خوف بین مردم و سلب امنیت اجتماع واقع می‌شود. از دیدگاه فقهای اهل‌سنت, محاربه به‌معنای سلب امنیت عمومی از طریق تشهیر سلاح و راهزنی است. بنابر دیدگاه بیشتر علمای اهل‌سنت, دستبرد به اموال مردم, شرط صدق محاربه و اجرای مجازات آن می‌باشد؛ گرچه از نظر لزوم رسیدن مال به نصاب حد سرقت. اختلافاتی میان آنان به‌چشم می‌خورد.