تنبیه بدنی کودکان در پرتو سیاست جنایی حکومت دینی

نویسنده : انجم شعاع، محمدمهدی؛

(‎18 صفحه – از 39 تا 56 )

چکیده:
در نظام جمهوري اسلامي ايران كه ولايت مطلقه فقيه بر تمام اركان و شوون آن حاكم است، نظرات مقام رهبري به صورت مستقيم در تعيين سياست جنايي براي مقابله و پيشگيري از انحرافات اخلاقي و رفتاري (به عنوان بخشي از سياستهاي كلي نظام) و به صورت غيرمستقيم در تصويب قوانين موافق و منطبق بر موازين شرعي ايفاي نقش ميكند. تاديب و تنبيه كودكان به عنوان جزيي از سياست جنايي، در آموزههاي فقهي اسلام، به عنوان حقي براي اولياء به رسميت شناخته شده و قوانين مصوب نيز بر آن صحه گذاشته است؛ در عين حال، محدوديتهايي همچون رعايت حد متعارف و مصلحت ، شرط اعمال اين حق دانسته شده كه تاثير به سزايي در تعديل آن و حمايت از كودكان دارد. تاديب كودكان بزهكار از طريق دادگاههاي اطفال و كانونهاي اصلاح و تربيت، از جمله تمهيداتي است كه به نظاممند كردن سياست جنايي مقابله با رفتارهاي نابهنجار كودكان و در واقع جايگزيني تنبيه بدني و رفتارهاي خشن با عكسالعملهاي رسمي كنترل شده منجر ميگردد. از منظر فرامرزي، الحاق مشروط جمهوري اسلامي ايران به كنوانسيون حقوق كودك ميتواند شبهه مغايرت قوانين داخلي و نظرات فقهي ناظر به موضوع، با مقررات بينالمللي را ايجاد نموده و تعهدات جهاني كشور را زير سوال ببرد. مطالعه اين موضوع، علاوه بر توضيح جايگاه قانوني و شرعي تنبيه بدني كودكان، موضع نظام حقوقي جمهوري اسلامي ايران را در قبال اين سند مهم بينالمللي بيش از پيش آشكار مينمايد.