اقامتگاه

(‎26 صفحه – از 177 تا 202 )

خلاصه ماشینی: “مثال روشن و جدید این مورد،در رویه‌ قضائی انگلیس،باتوجه به نظر یکی از دادگاهها بدین‌شرح است:دادگاه پس از بررسی‌ تفصیلی مسألهء نتیجه‌گیری کرده است:«هرچند صرف داشتن مسکن در انگلیس که منشاء آن مأموریت و به منظور برآوردن نیازهای مربوط به خدمت نظامی است،بهیچوجه برای‌ تعیین اقامتگاه کفایت نمی‌کند،با اینهمه در مورد یک فرد نظامی که در انگلستان و در سربازخانه استقرار دارد،ممکن است بتوان تحمیل اقامتگاه را در انگلستان ثابت کرد، به‌شرطآنکه دلائلی کافی و قانع‌کننده برای تحقق حالت روحی سرباز(در زمینهء اقامت) به دادگاه ارائه گردد»ملاحظه میشود که حقوق کنونی انگلیس نسبت به این مسأله، انعطاف نشان میدهد و رأی محکمه این نکته را با این بیان اعلام می‌کند که:«…. رسیدگی به مسائل دیگر مربوط به قاضی است‌ و این اوست که باید بدقت به سبک و سنگین نمودن کلیه عناصری بپردازد که در اختیار دارد و معلوم سازد که آیا شخص موردنظر برای استقرار اقامتگاه حقیقتا اراده و عزم لازم‌ را کرده است یا نه؟ اکنون به بحث تلفیق امر مادی موصوف به وصف ثبات نامشخص و اراده باز می‌گردیم. نظر به اینکه مفهوم اقامتگاه در نزد قاضی بعنوان امر واقع مطرح میشود،نتیجتا تصمیم‌ دربارهء آن در اختیار قاضی ماهوی قرار دارد،و بنابراین مسألهء تعیین و تشخیص اراده‌ (همانند مسألهء مرکز ثابت)قابل طرح و حل است و قاضی در مقام احراز و رسیدن به یقین، اساس و پایه این یقین را هم بر پایه ارادهء اعلام شده از طرف ذینفعان و هم براساس کلیهء عناصری استوار میسازد که موجب فرض اراده میشوند.”