نقش عرف در تعیین مفاد قرارداد؛ تحلیل فقهی- حقوقی ماده 356 قانون مدنی: اصل یا قاعده؟

نویسنده : امینی، منصور؛ عبدالصالح شاهنوش فروشانی، محمد؛

(‎42 صفحه – از 363 تا 404 )

چکیده:
ماده 356 قانون مدنی عرف و عادت را حتي در صورتي که طرفين بر آن واقف نباشند، حاکم بر اراده آن‌ها دانسته است. پرسش اين است که آيا حاکميت عرف بر اراده مشترک متعاقدين امري موافق اصل است يا آن را بايد يک استثنا دانست و مبناي حجيت عرف و موادي چون 220 قانون مدني حکايت گري آن از اراده مشترک است. در اين مقاله با بررسي منشأ مواد 220 و 356 قانون مدني، يعني فقه، تلاش شده است تا نشان داده شود فقها به حاکميت عرف بر قرارداد به‌عنوان يک اصل نگاه مي‌کرده‌اند. به‌علاوه مفهوم توابع مورد معامله، به‌عنوان يک نمونه، مورد ارزيابي و تحليل واقع شده است تا مدعاي مقاله به نحوي انضمامي نيز به اثبات رسيده باشد