ماهیت داوری در دعوای طلاق

نویسنده : سرخوش، جواد؛ دیبافر، سهیلا؛

(‎22 صفحه – از 95 تا 116 )

چکیده:

قانون حمایت خانواده مصوب 1391 بنا بر دستور شرع مقدس اسلام، ارجاع دعوای طلاق به داوری را الزامی دانسته است. این الزام شرعی و قانونی به ‌منظور ایجاد صلح و سازش بین زوجین متنازع و حمایت از کانون خانواده­ای است که در شرف از هم‌گسیختگی می­باشد. پرسش قابل‌طرح این است که ماهیت تدبیر مورد نظر شرع و قانون مزبور چیست؟ آیا آن را می­توان داوری به معنای حقیقی تلقی کرد؟ با بررسی اوصاف آن، به ‌ویژه نقش اشخاصی که تحت عنوان داور اقدام می­نمایند، تدبیر مزبور در قالب و شکل داوری است ولی با ماهیت میانجی­گری، اشخاص حقیقی منتخب از سوی زوجین یا منصوب از سوی دادگاه خانواده تنها بایستی با قصد ایجاد صلح و سازش در دعوای طلاق مداخله کرده و مساعی خود را در ایصال آنان بکار برند. با میانجی‏گری این اشخاص، زوجین می­توانند با توافق اختلاف خود را از طریق صلح و سازش حل‌ و فصل نمایند؛ بنابراین، داوران مد نظر قانون حمایت خانواده بدون این‌که بر مبنای مر قانون و قواعد حقوقی به ماهیت دعوای طلاق رسیدگی کنند و رای لازم­الاجرایی را صادر نمایند، تنها نتیجه­ اقدامات خود را در قالب «نظریه» به دادگاه خانواده اعلام می­کنند.