مطالعۀ تطبیقی نقش پلیس در میانجی گری کیفری در حقوق ایران و اسناد بین‌المللی
نویسنده : دولتی کلان، الهام ؛
(26 صفحه – از 91 تا 116 )
چکیده:
میانجی‌گری به‌عنوان یکی از برنامه‌های عدالت ترمیمی در اثر تحول در ایدیولوژی حقوق‌دانان و جرم‌شناسان از دهه ۷۰ به منصه ظهور رسیده است. میانجی‌گری پلیسی که در قسم پلیسی- قضایی و پیش از محاکمه جای می‌گیرد، به جهت نخستین مرحله مواجهه بودن، در قضازدایی نقش موثری ایفا می‌کند. این نوع میانجی‌گری در اسناد بین‌المللی و قوانین کشورهای مختلف مانند کانادا و نیوزلند مقرر گردیده است. در حقوق ایران، میانجی‌گری پلیس در نصوص قانونی به‌صراحت پیش‌بینی نشده است. با وجود این، نیروهای پلیس با الهام از بند ۸ ماده ۴ قانون نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۶۹ در ارتباط با وظایف نیروهای انتظامی در پیشگیری از جرم اقدام می‌نمایند. پژوهش حاضر به روش توصیفی‌تحلیلی به نقش میانجی‌گری پلیس در حقوق ایران و اسناد بین‌المللی پرداخته و نتایج حاصل حاکی از این است که اجرای اصولی و نظام‌مند میانجی‌گری از سوی پلیس نیازمند تصریح در نصوص قانونی و ارایه آموزش‌های لازم به نیروی پلیس است. در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ میانجی‌گری در جرایم تعزیری درجه ۶، ۷، ۸ که مجازات آن‌ها قابل‌تعلیق است، پیش‌بینی شده است، لیکن در جرایم حدی حق‌الناسی (قذف و سرقت)، قصاص، دیه و تعزیرات درجه ۱ تا ۵ نیز اعم از جرایم مشهود و غیرمشهود، به‌طور غیررسمی قابل‌اجراست. با وجود این، در جرایم غیرقابل‌گذشت از جهات موقوفی قابل‌تعقیب و دادرسی نبوده و از موارد تخفیف مجازات قلمداد می‌شود. در جرایم واجد اثر اجتماعی نیز به جهت عدم امکان تامین اهداف عدالت ترمیمی، میانجی‌گری کیفری قابل‌پذیرش نیست.
آخرین دیدگاه‌ها