رواج محل سکونت در قواعد حل تعارض ایالات متحده در پرتو کنوانسیون های لاهه

نویسنده : مقصودی پاشاکی، رضا ؛

(‎14 صفحه – از 155 تا 168 )

چکیده:
محل سکونت عادی به عنوان جایگزین اقامتگاه و تابعیت به یک عامل ارتباط متداول در سیستم­های حل تعارض تبدیل شده است. هدف این مقاله بررسی منافع احتمالی و خطرات جایگزینی مفهوم اقامتگاه با محل سکونت عادی است. مفهوم محل سکونت عادی از طریق کنوانسیون­های بین­المللی که محصول کنفرانس بین­الملل خصوصی لاهه است، وارد حقوق ایالات متحده شده است. یکی از دلایل پذیرش این مفهوم جدید در کامن­لا و به ویژه ایالات متحده اجتناب از قواعد انعطاف­ناپذیر و اختیاری است که پیرامون مفهوم اقامتگاه وجود دارد. اقامتگاه ناظر به قصد زندگی در یک محل برای آینده است، اما سکونت عادی ناظر به وضعیت عینی و فعلی است و عنصر ذهنی قصد در آن ضعیف­تر است. سکونت عادی بر رابطة عینی و واقعی میان یک شخص و یک کشور مبتنی است. با وجود این به دلیل فقدان یک تعریف جهان­شمول از محل سکونت عادی همواره این نگرانی وجود دارد که دادگاه­های داخلی با تحریف مفهوم محل سکونت عادی، معنای سنتی اقامتگاه را در لوای عبارت جدید اعمال نمایند.