شیوه مقابله قانون گذار کیفری ایران با مبتلایان به اختلالات روانی خطرناک

نویسنده : ثمری، محمد ؛

(‎32 صفحه – از 387 تا 418 )

چکیده:
فرد مبتلا به اختلال روانی ، به عنوان شهروند عادی از یک سو و به عنوان فردی که ممکن است بزهکار شود، مورد توجه قانو نگذاران کیفری قرار گرفته است. در بیان قانو نگذار ایران، مجانین و افراد مختل المشاعر که مرتکب جرم م یشوند؛ به عنوان مجرم، لیکن غیرمسئول در نظر گرفته شده اند. سیاست کیفری تقنینی ایران در قبال آن دسته از مبتلایان به اختلالات روانی که می توانند حالت خطرناک به آن معنا که در قوانین کیفری ایران توصیف شده، داشته باشند، مبهم است. آن چه که از بررسی شیو هی برخورد قانو نگذار کیفری ایران با مبتلایان به اختلالات روانی خطرناک به دست م یآید؛ آن است که برخوردی منسجم، کارآمد و منطبق با واقعی تهای علمی و نیازهای اساسی اینان اتخاذ نشده است و تنها در چند ماده از جمله مواد 51 و 52 قانون منسوخ مجازات اسلامی مصوب 1370 و مواد 1 و 4 قانون منسوخ اقدامات تامینی مصوب 1339 و مواد 95 و 289 و 291 قانون آئین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب 1378 و مواد 149 و 150 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و ماده 13 قانون آیین دادرسی کیفری 1392 چند آئی ننامه غالبا اجرائی، ب هطور مبهم و غیرعلمی به موضوع این دسته از بیماران پرداخته است. لذا مطالعه رویکرد قانون گذار کیفری ایران به این دسته از بیماران و نقد آن، جهت به روز کردن سیاست کیفری ایران مهم و اساسی است. برخی از اختلالات روانی که در این مقوله موردنظر است عبارتند از: مبتلایان به اختلالات پسیکوتیک (روان پریشی ) شامل: (اختلال اسکیزوفرنیا، اختلال اسکیزوفرنی فرم، اختلال اسکیزوافکتیو، اختلال هذیانی، اختلال پسیکوتیک کوتاه مدت،اختلال پسیکوتیک مشترک، اختلال پسیکوتیک ناشی از بیماری جسمانی، اختلال پسیکوتیک ناشی از مواد و اختلالات پسیکوتیک که به گونه ای دیگر مشخص نشده است)، اختلال عقب ماندگی ذهنی، بیماران مصروع، حالات دلیریوم، زوال عقل، اختلا لهای مرتبط با مواد و ….