مصادیق و جلوه‌های بزه پوشی در اسناد و قوانین کیفری جمهوری اسلامی ایران

نویسنده : خمسه، علی اصغر ؛ صادق منش، جعفر ؛

(‎12 صفحه – از 51 تا 62 )


چکیده:
حقوق‌کیفری‌جمهوری‌اسلامی‌ایران‌متاثر‌از‌آموزه‌های‌اسلامی‌و‌قرآنی‌در‌مواجهه‌با‌انحرافات‌اجتماعی‌و‌جرایم‌ فردی‌و‌گروهی‌از‌روش‌ها‌و‌شیوه‌های‌متفاوتی‌بهره‌می‌گیرد.‌این‌جهت‌گیری‌فکری‌و‌رفتاری‌در‌مصادیق‌و‌عرصه‌های‌ مختلف‌نمایان‌بوده‌و‌بعضا‌اثرات‌خود‌را‌بر‌جای‌گذاشته‌است.‌بزه‌پوشی‌از‌جمله‌این‌شیوه‌های‌مستقل‌فکری‌و‌ نظریه‌پردازی‌است‌که‌از‌سیاست‌جنایی‌اسلام‌به‌عاریه‌گرفته‌شده‌است.‌این‌نظریه‌بدین‌معناست‌که‌در‌مقابل‌ جرایم‌و‌انحرافات‌اخلاقی‌و‌بعضا‌حدود‌الهی،‌به‌جای‌تلاش‌نهادهای‌دادرسی‌در‌اثبات‌و‌اعمال‌مجازات،‌از‌یک‌نوع‌ کنش‌نهان‌سازی،‌عیب‌پوشی‌و‌تغافل‌بهره‌گرفته‌‌شود‌تا‌ضمن‌تحقق‌شرمساری،‌تنبه‌درونی‌و‌حفظ‌آبرو‌و‌حیثیت‌ شخصیت‌خطاکار،‌از‌نشر،‌اشاعه‌و‌عادی‌سازی‌این‌گونه‌جرایم‌در‌جامعه‌جلوگیری‌شود.‌در‌این‌روش،‌مصلحت‌ اجتماعی‌بر‌مجازات‌فردی‌غلبه‌دارد‌تا‌شاهد‌تقویت‌حسن‌ظن،‌اعتماد‌و‌اطمینان‌عمومی‌در‌جامعه‌باشیم.‌ نظریه‌مذکور‌پس‌از‌پیروزی‌انقلاب‌اسلامی‌توسط‌برخی‌فقها‌و‌حقوق‌دانان‌در‌برخی‌قوانین‌کیفری‌و‌اسناد‌الزام‌آور‌ مطرح‌و‌جلوه‌قانونی‌یافت.‌تقارن‌ظهور‌این‌نظریه‌در‌قوانین‌پس‌از‌انقلاب‌و‌هم‌چنین‌گسترش‌برخی‌نظریات‌ جرم‌شناسی‌نوین‌غربی‌با‌رویکرد‌مشابه‌باعث‌شد‌این‌نظریه‌مورد‌استقبال‌دکترین‌حقوقی‌جمهوری‌اسلامی‌ایران،‌ قرار‌گیرد‌مصادیق‌آن‌در‌عرصه‌حقوق‌کیفری‌تثبیت‌شود‌و‌گسترش‌یابد.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code