تاثیر صلاحیت مرجع صادر کننده‌ی حکم بر اعتبار امر قضاوت شده با تاکید بر مراجع اختصاصی

نویسنده : فلاحی، آزاد ؛

(‎4 صفحه – از 56 تا 59 )

چکیده:
آیین دادرسی به عنوان حقوق تضمین کننده، متمم حقوق تعیین کننده می باشد. ضرورت تخصصی شدن امور به حیطه ی آیین دادرسی نیز وارد شده و آن دسته از امور که نیازمند تخصص و تجربه ی خاص یا تسریع در رسیدگی است، در صلاحیت مراجع اختصاصی یا استثنایی قرار گرفته است. هدف نهایی هر محاکمه، همگامی نتیجه ی دادرسی با حقیقت است و لازمه ی منطقی حفظ حق، آن است که همواره راه تجدید نظر از احکام نادرست باز باشد، ولی عقل سلیم حکم می کند در مقام تزاحم مصلحت ها، منافع عموم بر حقوق خصوصی حکومت کند و نفع عموم در این است که رسیدگی به هر دعوا پایانی داشته باشد و پس از قطعی شدن حکم، طرح دوباره ی آن ممنوع شود. به منظور رسیدن به این مطلوب، به تصمیم قطعی دادگاه اعتبار ویژه ای داده شده است که به موجب آن هیچ مرجعی نمی تواند حکم را معلق کند یا با صدور تصمیم مخالف آثار آن را از بین ببرد. از مبانی اعتبار امر قضاوت شده، اصلی کلی استنباط می شود که احکام قطعی تمام مراجع قضاوتی از این اعتبار برخوردار بوده، مگر این که قانون گذار صریحا عدم اعتبار امر قضاوت شده مرجعی را ذکر نماید. مرجع صادر کننده ی رای اگر عمومی باشد و در صورت فقد صلاحیت حکمی صادر کند، در صورت قطعیت از اعتبار امر قضاوت شده برخوردار است، ولی حکم مراجع اختصاصی یا استثنایی در صورتی اعتبار امر قضاوت شده را دارد که در حیطه ی صلاحیت خود اقدام به صدور حکم نموده باشد. در غیر این صورت استناد به ایراد مذکور صحیح نیست.