شرح و تفسیر موادی از قانون مجازات اسلامی/ قسمت بیست و ششم

نویسنده : اخوت، محمد علی ؛

(‎4 صفحه – از 19 تا 22 )

خلاصه ماشینی: “به موجب بندهای این ماده: 1-هرگاه محرز شود مرتکب حین ارتکاب‌ جرم به علل مادزادی یا عارضی فاقد شعور بوده،یا به اختلال تام قوه تمیز یا اراده دچار باشد،مجرم محسوب نخواهد شد؛ و در صورتی که مشخص شود چنین کسی‌ حالت خطرناک دارد،به دستور دادستان تا رفع‌ حالت مذکور در محل مناسبی نگاهداری‌ خواهد شد و آزادی او به دستور دادستان‌ امکان‌پذیر است،شخص نگاهداری‌شده یا کسانش می‌توانند به دادگاهی که صلاحیت‌ رسیدگی به اصل جرم را دارد از دستور دادستان شکایت کنند،در این صورت دادگاه‌ در جلسه اداری با حضور شاکی و دادستان یا نمایندهء او با جلب نظر متخصص رسیدگی‌ کرده و حکم مقتضی در مورد شخص‌ نگاهداری‌شده یا تأیید دستور دادستان صادر می‌کند،این رأی قطعی است ولی شخص‌ نگاهداری شده یا کسانش هر شش ماه یک‌ بار حق شکایت از دستور دادستان را دارند. در قانون اقدامات تأمینی مصوب 1339، به موجب ماده(3)،یکی از اقدامات سالب‌ آزادی،نگهداری مجرمین مجنون و مختل المشاعر در تیمارستان مجرمین‌ به شمار آمده است و به موجب مادهء(4)همان‌ قانون:«هرگاه مجرمین مجنون یا مختل المشاعر،مخل نظم یا امنیت عمومی‌ بوده و دارای حالت خطرناک باشند و دادگاه تشخیص دهد که برای جلوگیری از تکرار جرم،نگاهداری یا معالجه مجرم در تیمارستان مجرمین لازم است،در این صورت‌ حکم به نگاهداری یا معالجه او در تیمارستان‌ مجرمین خواهد داد و در مورد مجرمین نیمه‌ مسئول که حکم مجازات و اقدام تأمینی با هم‌ درمورد آنها صادر می‌شود،اجرای مجازات‌ باید مؤخر بر اقدام تأمینی باشد.”