بررسی عدم النفع در فقه و حقوق موضوعه/ قسمت پایانی

نویسنده : پورامینی، محمد حسین ؛

(‎4 صفحه – از 94 تا 97 )

خلاصه ماشینی: “ماده دیگر که در این خصوص وجود دارد را می‌توان ماده(49)قانون قبت علائم‌ و اختراعات(مصوب 1310)دانست که بر اساس آن در دعاوی مربوط به اختراعات و علائم تجاری،خسارات شامل ضررهای وارده‌ و منافعی که طرف از آن محروم شده است‌ می‌گردد،در این ماده به طور صریح‌ عدم النفع ضرر تلقی شده و چنین بیان شده‌ است که«در مورد خساراتی که خواه از مجرای حقوقی و خواه از مجرای جزایی در دعاوی مربوط به اختراعات و علائم تجاری‌ مطالبه می‌شود خسارات شامل ضررهای‌ وارده و منافعی خواهد بود که طرف از آن‌ محروم شده است». سایر قوانین شاید بتوان اولین قانونی که در این‌ خصوص تدوین شده است را ماده(37) قانون تسریع محاکمات(مصوب تیر 1309) دانست که در این ماده بدون این که به طور با کند و کاو در کتب فقهی در می‌یابیم که عده‌ای از متأخرین‌ و متقدمین فقها نیز قایل‌ به جبران خسارات ناشی از عدم النفع محقق الحصول‌ می‌باشند با این تفاوت که برخی‌ آن را بر مبنای عرف ضرر تلقی‌ کرده و به طور کلی حکم به جبران‌ آن داده‌اند و برخی دیگر بدون‌ این که صراحتا نامی از عدم النفع برده و لزوم جبران‌ آن را نفیا و اثباتا بیان کنند،به‌ ذکر برخی از مصادیق قطعی آن‌ اکتفا کرده و آن را ضمان آور دانسته‌اند.”