مشروعیت دادگاه انقلاب و چند ملاحظه

نویسنده : زراعت، عباس ؛

(‎4 صفحه – از 30 تا 33 )

خلاصه ماشینی: “حق گرفتن وکیل به‌ متهم داده شده و احکام این دادگاهها جز در مورد حبس ابد و اعدام،قطعی تلقی می‌شد و در موارد اعتراض نیز حق صدور رأی به دیوان عالی کشور داده شده بود و سرانجام ماده(16) این قانون مقرر می‌داشت:«هر موقع که هیأت‌ دولت جمهوری اسلامی،کار دادگاههای‌ فوق العاده رسیدگی به جرایم ضد انقلاب را لازم تشخیص ندهد،به موجب تصویب نامه‌ آنها را منحل خواهد کرد. » 4-قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب(مصوب 15/4/1373): در مورد صلاحیت دادگاههای انقلاب، قوانین متفرقه‌ای نیز وجود دارد همچون‌ (قانون نحوه اجرای اصل 49 قانون اساسی و قانون مجازات اخلالگران در نظام اقتصادی‌ کشور)و آخرین مصوبه در مورد دادگاههای‌ انقلاب،قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب است که ماده(5)آن مقرر می‌دارد: «به تعداد مورد نیاز دادگاههای انقلاب در مرکز هر استان و مناطقی که ضرورت تشکیل‌ آن را رئیس قوه قضائیه تشخیص می‌دهد، تحت نظارت و ریاست اداری حوزه قضائی‌ تشکیل می‌گردد و به جرایم ذیل رسیدگی‌ می‌نماید:1-کلیه جرایم علیه امنیت داخلی‌ و خارجی و محاربه یا افساد فی الارض،2- توهین به مقام بنیانگذار جمهوری اسلامی‌ ایران و مقام معظم رهبری،3-توطئه علیه‌ جمهوری اسلامی ایران یا اقدام مسلحانه و ترور و تخریب مؤسسات به منظور مقابله با نظام، 4-جاسوسی به نفع اجانب. 4-آیا صلاحیت دادگاه انقلاب با فلسفه‌ وجودی آن سازگار است؟ در حال حاضر،مهمترین موارد صلاحیت‌ دادگاههای انقلاب در ماده(5)قانون تشکیل‌ دادگاههای عمومی و انقلاب پیش‌بینی شده‌ است و قوانین متفرقه نیز ممکن است مواردی‌ را صلاحیت دادگاه انقلاب قرار داده باشند اما آنچه که از نام این دادگاه(دادگاه انقلاب)و فلسفه وجودی آن فهمیده می‌شود،آن است‌ که صلاحیت دادگاه مزبور باید منحصر به‌ جرایم علیه انقلاب اسلامی باشد و بسیاری از مصادیق پیش‌بینی شده نیز از همین خصوصیت‌ برخوردار است مانند جرایم علیه امنیت کشور، توطئه علیه جمهوری اسلامی،جاسوسی و…”