حقوق بین الملل هوایی وفضایی/ قسمت آخر

نویسنده : مسیح تهرانی، انوشیروان ؛

(‎4 صفحه – از 26 تا 29 )

خلاصه ماشینی: “ولی در کنوانسیون شیکاگو آزادی عبور و مرور هواپیماهای خارجی به منظور ترانزیت و با برای استفاده از فرودگاههای بدون عملیات‌ بازرگانی در نظر گرفته شد و صرفا حمل-و نقل بازرگانی هواپیمایی خارجی نیاز به‌ کسب اجازه کشورهای عضو گردید و کنوانسیون شیکاگو طبق مفاد ماده اول:حق‌ حاکمیت مطلق و انحصاری هر کشور را در فضای هوایی بالای سرزمین خود می‌شناسد و تعریق می‌نماید که سرزمسن یک کشور شامل نواحل زمینی و آبهای ساحلی متصل‌ به آن است که زیر حاکمیت و حمایب و یا سرپرستی دادگاه در هر مورد سعی خواهد نمود که اقدامات لازم را در جهت بقاء سرپرستی به عمل آورد. آزادی‌های سه و چهار و پنج کنوانسیون‌ شیکاگو مربوط به این قبیل پروازها و یا سرویس‌های منظم بین المللی دول متعاهد مستثنی از کابو تاژ بوده و قسمت چهارم از ماده یک قرارداد می‌دارد که هر یک از دول متعاهد حق دارد هواپیماهای دول‌ متعاهد دیگر را از حمل سرزمین خود به مقصد یک نقطه در داخل سرزمین خود به مقصد دیگری واقع در همان سرزمین ممنوع نماید و در همین راستا دولتها موظف می‌گردند با تعیین راههای هوایی در داخل کشور خود موجبات تأمین و جلوگیری از خطر و حفاظت چنین پروازهایی را فراهم نموده و همچنین سرویسهای هوایی دول متعاهد که‌ برفراز سرزمین دیگر دول متعاهد پرواز مکلفند از راههای هوایی که مجهز به وسایل‌ ایمنی و بی‌خطری پرواز و فرودگاههایی که‌ دارای پلیس و گمرک و تأسیسات مربوطه‌ مورد نیاز است استفاده نمایند.”