احتساب ایام بازداشت قبلی

نویسنده : ناصرزاده، هوشنگ ؛

(‎16 صفحه – از 69 تا 84 )

خلاصه ماشینی: “احتساب ایام بازداشت قبلی تبصره یک ذیل ماده 3 لایحه قانونی حفظ امنیت اجتماعی مصوب‌ 22/12/1336 هم در همین باره مقرر کرده: «کسانیکه به موجب حکم مراجع قضائی یا کمیسیون مذکور در ماده یک این قانون مکلف با قامت در نقطه معین شده یا از اقامت‌ در نقطه یا نقاط معین ممنوع شده‌اند هر گاه قبل از خاتمه مدت‌ محکومیت از محل مزبور خارج یا به محل ممنوع بروند پس از اعلام‌ مراتب از طرف مراجع انتظامی و ثبوت تخلف بحکم مرجع صادر کننده حکم اولی تمام یا قسمتی از بقیه مدت محکومیت آنان‌ تبدیل به بازداشت خواهد شد و در این صورت مدت بازداشت مزبور که برای هر بار تخلف محکوم علیه از مقررات این تبصره نباید از سه‌ ماه تجاوز کند جزو مدت محکومیت آنان باقامت اجباری یا ممنوعیت از اقامت در نقطه یا نقاط معین محسوب میشود….. 2 1-3-5-نقد و بررسی این نظریه: اگر این نظریه را در مورد عدم شمول مقررات مربوط به توقیف و زندانی به‌ تحت نظر،ناظر و شامل بر احتساب ایام تحت نظر بودن هم بدانیم با توجه به مفاد تبصره 2 ذیل ماده 2 آئین نامه اصلاحی اجرای قانون تشدید مجازات اشخاص‌ بدسابقه و شرور مصوب 15 مهرماه 1325،که میگوید: وقتی استاندار،یا فرماندار یا وزارت کشور متهم را مسئولیت خود تحت نظر قرار می‌دهند،مدت تحت نظر بودن،بابت محکومیت،محاسبه می‌گردد، (1 و 2)آئین دادرسی کیفری،ج 3،صفحات 98 و 97،تالیف دکتر محمود آخوندی احتساب ایام بازداشت قبلی نظریه مذکور قابل تأمل بنظر میرسد،زیرا که در تبصره قانونی مورد اشاره،تحت‌ نظر بودن،جزء ایام محکومیت بحساب آمده ضمن اینکه تفسیر نیز بنفع متهم‌ میشود،و حفظ حقوق و آزادی‌های فردی هم،ایجاب می‌کند که اگر این‌ تحت نظر بودن،توام با سلب آزادی تن باشد،از آنجا که چنین تحت نظر بودنی، از مصادیق توقیف در مفهوم عام آن می‌باشد،پس در این مورد خاص هم،که‌ نفع متهم،و حفظ حقوق او،ایجاب می‌کند،مشمول مقررات توقیف بوده،و چنانچه ایام توقیف،جزء مدت محکومیت بحساب بیاید،ایام تحت نظر بودن هم‌ جزء ایام محکومیت،محاسبه شود.”