حق وتو امتیاز یا عامل سلطه

نویسنده : مجدی نسب، عزت الله ؛

(‎14 صفحه – از 167 تا 180 )

خلاصه ماشینی: “2 نظام حقوقی پیش‌بینی شده در منشور بر این فرض استوار بود که میان‌ قدرتهای بزرگ در مسائل مربوط به حفظ صلح و امنیت بین‌المللی اتفاق آراء وجود داشته باشد تا در عمل صلح و امنیت بین‌المللی حفظ شود و شورای امنیت بتواند به وظایف خود(بخصوص موارد ذکر شده در فصل هفتم منشور)عمل نماید ولی با بروز جنگ سرد و اختلاف‌نظر بین اتحاد جماهیر شوروی از یک‌سو و ایالات متحده آمریکا و سایر قدرتهای غربی از سوی دیگر و نیز باتوجه به‌ اختلاف‌نظرهای موجود بین چین و شوروی وچین و کشورهای غربی عملا (1)-سازمان ملل متحد مسئولیت حفظ صلح و امنیت بین‌المللی،ناصر ثقفی عامری-انتشارات دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی چاپ اول صفحه 22 تهران-1370. آیا اگر لیبی مثل آمریکا از داشتن حق وتو برای عدم‌تصویب چنین قطعنامه‌ای‌ برخوردار بود در استفاده از این حق تردید میکرد؟)در شرایط فعلی جهان و با تلاشی کشورهای بلوک شرق،ایالات متحده آمریکا از شورای امنیت و اقتداری‌ (1)-اقدامات قهری در ماده 41 و 42 منشور ذکر گردیده است مانند متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راه‌آهن دریایی-هوایی-پستی-تلگرافی-رادیویی و سایر وسایل ارتباطی و قطع‌ روابط سیاسی و در نهایت توسل به نیروهای نظامی برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین‌المللی که قطعنامه‌های آن به آمریکا میدهد نهایت استفاده را درچهارچوب سیاستهای‌ خود می‌نماید:دخالت نظامی ایالات متحده آمریکا در هائیتی و رواندا و عراق عملا نشان داد که تا زمانیکه سازمان ملل متحد فاقد یک نیروی آماده بین‌المللی برای‌ مقابله با بحرانهای ایجاد شده در جهان باشد سوءاستفاده از قطعنامه‌های‌ شورای امنیت توسط کشورهای دارای حق وتو بخصوص آمریکا ادامه خواهد داشت و این کشورها بمحض اینکه احساس نمایند تصویب قطعنامه‌ای به ضرر آنها و هم‌پیمانانشان خواهد بود با استفاده از وتو مانع تصویب چنین قطعنامه‌ای‌ خواهند شد و به سلطه خود در چهان ادامه خواهند داد.”