حبس و توقیف قانونی

نویسنده : ناصرزاده، هوشنگ ؛

(‎65 صفحه – از 74 تا 138 )

خلاصه ماشینی: “ماده 2 آئین‌نامه و مقررات زندانها مصوب 14/4/1368 ریاست‌ دیوانعالی کشور نیز مربوط بهمین مورد بوده،و مفاد آن چنین است: «پذیرش زندانی از زمانی آغاز می‌گردد که متهم یا محکوم به موجب برگ‌ رسمی فقط با امضاء و مهر مقام قضایی حوزه مربوطه صادرکننده قرار یا حکم متضمن مشخصات کامل متهم یا محکوم(شهرت،نام،نام پدر،شماره‌ شناسنامه،نوع جرم و اتهامات یا محکومیت،نوع و میزان مجازات شمارهء قرار یا حکم تاریخ شروع بازداشت)وسیله مأمور شناخته شده که باید کارت شناسائی رسمی ملصق بعکس خود را ارائه دهد،به بازداشتگاه یا زندان تحویل می‌گردد. آیا بازپرس در اجرای تصمیم و دستور دادگاه مطلع را از حوزه قضایی دیگر احضار و در صورت عدم حضور،او را جلب نماید و چنانچه این امر ممکن‌ نباشد به چه طریق دیگر می‌توان در تأمین نظر دادگاه و رفع نقص پرونده‌ اقدام نمود؟ اداره حقوقی برمبنای نظریه کمیسیون مشورتی آئین دادرسی کیفری،طی نظریه مورخ 16/10/1352 خود در این‌باره چنین اظهارنظر کرده است: «در امور کیفری در مواردی که شهود در حوزه‌های قضایی مختلف ساکن‌ هستند چنانچه مواجهه بین آنان برای کشف حقیقت ضرورت داشته باشد می‌توان شاهد را از طریق دادسرای محل اقامت احضار و در صورت عدم‌ حضور با رعایت مقررات مربوطه جلب نمود. 1-3-5-9-کمیسیون مشورتی آئین دادرسی کیفری اداره حقوقی وزارت دادگستری، در جلسه مورخ 11/4/1346خود،درباره مورد اخیر اظهارنظر کرده است که: «1-آراء غیر قطعی کمیسیون‌های تشدید مجازات قابل اجراء نیست فقط طبق تبصره 2 ماده 2 آئین‌نامه اصلاحی مصوب 15/7/1325 در صورتیکه‌ وزارت کشور یا استاندار یا فرماندار هر حوزه بنابه مقتضیات محلی و سیاسی‌ لازم بداند می‌تواند قبل از قطعیت رأی،متهم را به مسئولیت خود تحت‌ نظر قرار دهد».”