بغی یا جرم سیاسی از نظر اسلام

نویسنده : مرعشی، سید محمد حسن ؛

(‎18 صفحه – از 9 تا 26 )

خلاصه ماشینی: “خلاصه کلام از آنچه تا حال درباره مجرمین سیاسی گفته شد بدست میآید که مجرمین سیاسی‌ اگر مسلمان باشند دو دسته‌اند،یک دسته کسانی هستند که اصلا قیام مسلحانه‌ نکرده‌اند حاکم باید در ابتدا آنان را ارشاد و هدایت نماید و اگر قابل هدایت و ارشاد نباشند و خطری برای نظام نداشته باشند نباید متعرض آنان گردد اما اگر برای‌ نظام خطرناک باشند و فعالیتهای تبلیغاتی برعلیه نظام مینمایند تا نظام را سرنگون‌ سازند لازم است حاکم شدیدا با آنان برخورد نموده و تحت تعقیب قرار دهد و حسب مورد مجازات حبس برای آنان در نظر گیرد و دسته دیگر کسانی هستند که قیام مسلحانه کرده‌اند و آنان نیز دو دسته‌اند؛یک دسته کاسنی هستند که‌ دارای سرپرست و حکومت مستقلی هستند و دسته دیگر آنانی هستند که سرپرست‌ ندارند یعنی حکومت مستقلی ندارند در ارتباط با دسته اول که خطرناک هستند مجروحین را بقتل میرسانند و فراریان را تعقیب میکنند و در ارتباط با دسته دوم‌ که خطرناک نیستند مجروحینشان را درمان میکنند و فراریانشان را تعقیب نمی‌ کنند بلکه آنان را ابتداء توبه میدهند و اگر توبه نکردند و خطرناک نباشند آزادشان‌ میکنند و اگر خطرناک باشند در حبس نگه میدارند تا توبه کند و اگر توبه نکردند همچنان در حبس میمانند تا بمیرند و در اینجا ذکر دو نکته لازم است؛نکته اول‌ این استکه مجرمین سیاسی اگر در جنگ مرتکب قتل کسی شوند از آنان قصاص‌ نمیشود همانطوریکه امیرمؤمنان علی(ع)کسی را در جنگ جمل پس از پایان‌ جنگ قصاص نکرد با اینکه اگر آنان محکوم بقصاص بودند چون حق قصاص حق‌ اولیاء دم میبایست از اولیاء دم بخواهد در مورد قصاص تصمیم بگیرند و آنحضرت نه تنها نسبت بقصاص آنان اقدامی نکرد بلکه همه را مورد عفو قرار داد و نکته دوم این است که فقهاء که فرموده‌اند مجروحین را در صورتیکه حکومتی مستقل‌ داشته باشند بقتل میرسانند وقتی آنان را میکشند که توبه نکرده باشند زیرا قتل‌ آنان از این جهت است که برای حکومت اسلام خطرناک میباشند ولیکن اگر توبه‌ کنند خطری نخواهند داشت و همچنین اگر توبه نکنند اما از همراهی با باغیان و کمک به آنها خود داری نمایند و یا آنکه باغیان قبل از کشتن مجروحین تسلیم‌ شوند و دست از بغی و یا جنک با حکومت اسلامی بردارند و افراد فراری هم همین حکم را دارند امام چون امکان دارد برگردند و بدشمن کمک کنند لازم است آنان‌ را تعقیب و دستگیر کرد و پس از دستگیری اگر توبه کنند و یا حاضر به توبه باشند و یا دست از کمک باغیان بردارند و یا قادر به کمک کردن آنان نیستند از قتلشان خودداری میکنند و بهر حال هرچند کلمات اصحاب و فقهاء مطلق بنظر می‌رسد اما با توجه باینکه قتل آنان را مشروط بداشتن حکومت دانسته‌اند معلوم میگردد مقصود آنان از قبل مجروحین و فراریان اختصاص بصورتی دارد که وجودشان‌ خطرناک باشد و اگر وجود آنان خطرناک نباشد نباید آنان را به قبل برسانند.”