ضمانت نامه های بانکی، در رویه دیوانداوری دعاوی ایران – ایالات متحده

نویسنده : محبی، محسن ؛

(‎112 صفحه – از 79 تا 190 )


خلاصه ماشینی: فی الواقع محاکم امریکا با آزمایش بزرگی از حیث اجرای قاعده استقلال ضمانتنامه و استثنائات آن مواجه بودند و چون اعمال آن استثنائات محتاج ادله قاطع و محکمی بود که به آسانی قابل دسترسی و احراز نبود، ابتدا در پذیرفتن این دعاوی با احتیاط فراوان عمل می کردند، خصوصا که صدور دستور منع پرداخت ضمانتنامه های غیر مشروط و عندالمطالبه به صرف اینکه ممکن است مطالبه آنها در آینده متقلبانه باشد، عملا به بی اعتبار شدن این ابزار مهم بانکی بین‌المللی منتهی می‌شد و این به سود هیچ کس نبود و بویژه بانکهای امریکایی را بیش از همه نگران می ساخت. ب- در مورد اینکه امریکا در انجام وظیفه خود به انتقال « داراییهای» ایران (ضمانتنامه‌ها) تخلف کرده، به نظر امریکا همین که مضمون عنه به مطالبه ضمانتنامه متعرض بوده و طبق مقررات خزانه‌داری حساب مسدود افتتاح کرده یا با مراجعه به دادگاه قرار منع پرداخت دریافت نموده، حق ذی نفع نسبت به ضمانتنامه به یک « حق مشروط» و تعهد بانک امریکایی ضامن هم به یک « تعهد مشروط» (contingent obligation) تبدیل شده است. ب- هر چند در حکم دیوان داوری تصریح نشده، اما با دقت در استدلالی که برای استثنا کردن بعضی ضمانتنامه‌ها از تخلفات امریکا ارائه نموده می‌توان دریافت که دیوان داوری این مستثنیات را در پیوند با موضوعات قرارداد اصلی دیده است، زیرا صرفا به این لحاظ که مضمون عنه امریکایی با استناد به واقعیات قراردادی مطالبه ذی نفع را ناروا می‌دانسته و بجای پرداخت آن،‌ در دفاتر خود حساب مسدود افتتاح نموده و بعدا موضوع را ضمن دعوای قرارداد اصلی در دیوان مطرح کرده ولی احیانا به موجب حکم دیوان فیصله یافته، آنها را موضوعا منتفی دانسته است، در حالی که این ترتیبات خلاف اصل استقلال ضمانتنامه از قرارداد اصلی است.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code