جراحی زیبایی و شرایط معافیت پزشک از مسؤولیت کیفری

نویسنده : عباسی، محمود؛ طالبی رستمی، محبوبه؛

(‎40 صفحه – از 153 تا 192 )

چکیده:
جراحی زیبایی به عنوان یکی از اقسام جراحی پلاستیک در پی گسترش دانش جراحی ترمیمی که در ابتدا اغلب به جهت ترمیم اعضای آسیب دیده و یا نامتعارف بکار میرفت ، و به دنبال تغییر در سبک زندگی و ارزشهای اجتماعی، مورد توجه بسیاری از جوامع قرار گرفت . در این میان، پیچیدگیهای تبیین مسوولیت پزشک در جراحی زیبایی به علت تفکر غیر درمانی و غیر ضروریبودن، دوچندان شده است ، تا جایی که نظرات مختلفی در مورد چگونگی مسوولیت کیفری پزشک در این جراحیها ارائه گردیده است ؛ در این رابطه باید اذعان داشت که ریشه اغلب جنایات و خسارات ناشی از جراحی زیبایی عدم رعایت شرایط معافیت از مسوولیت کیفری در قانون مجازات اسلامی است . بر این اساس، جراح زیبایی وفق بند ج ماده ١٥٨ و ماده ٤٩٥ قانون مجازات اسلامی مصوب ١٣٩٢ و نیز ماده ٦١٦ (تعزیرات) مصوب ١٣٧٥، برای معافیت از مسوولیت ، باید ابتدا ضرورت انجام جراحی را با توجه به خطراتی که در آن وجود دارد احراز نماید، سپس به اخذ رضایت آگاهانه و آزادانه از بیمار بپردازد و خود از تخصص کامل در گرایش مربوطه برخوردار بوده و با توجه به غیر ضروریبودن جراحی زیبایی و عدم تصور هیچ گونه فوریت در آن، از امکانات و ابزار حداکثری در انجام این اعمال، استفاده شود. همچنین کارکرد برائت در جراحی زیبایی نمیتواند جابجایی بار اثبات باشد و در صورت جنایت کافی است که سببیت جراح در حادثه مشخص گردد و در این فرض جراح زیبایی است که باید از عهده اثبات تمامی تکالیف خود اعم از رعایت تناسب میان سود و خطر در جراحی و اطلاعرسانی و رعایت حداکثری موازین فنی و علمی و نظامات دولتی برآید.