منشور حقوق بیماران و راه‌کارهای ارتقای آن در ایران

نویسنده : جولایی، سودابه؛

(‎26 صفحه – از 163 تا 188 )

چکیده:

توجه;  به   حقوق  بیمار در  رشتههای  گروه  پزشکی،  سابقه  دیرینهای  دارد.  تداوم  توجه به این پدیده، در متون و تحقیقات علوم پزشکی خصوصا در طی چند دهه اخیر گسترش بیشتری  یافته  و  مباحث  زیادی  را  در  مورد  مراقبتهای  بهداشتی  به  خود  اختصاص  داده  است. علیرغم  اینکه  در  کشور  ایران  با  فرهنگ  غنی  و  ادبیات  مملو  از  پیامهای  انسانی،  در  کنار آموزههای اخلاقی اسلام، بستر توجه به حقوق انسان بهطور عام، و حقوق بیمار به طور خاص فراهم بوده و تلاشهای زیادی نیز در این سالها در زمینه توجه به موضوعات اخلاق حرفهای در علوم پزشکی صورت گرفته، هنوز برآیند چشمگیری در زمینه ارتقای حقوق بیماران حاصل نشده است. هرچند که در سالهای اخیر، تدوین و تصویب منشور حقوق بیماران توسط وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی چشمانداز امیدبخشی را دراین زمینه ترسیم نموده است. البته لازم به ذکر است که منشور حقوق بیماران ایران ترجمه و برداشتی از منشورهای رایج دنیاست که اگر چه توسط گروهی از مسوولین که به نوعی دغدغه حقوق بیمار را در ذهن داشتهاند تدوین شده است، اما از مهمترین  کاستیهای  آن  درنظر  نگرفتن  دیدگاه  خود  افراد  و  گروههای  درگیر  (از  جمله بیماران، پرستاران، پزشکان و..) در تدوین آن میباشد. به علاوه، بررسی اجمالی بندهای این  بیانیه  به  وضوح  مشخص  میکند  که  رعایت  برخی  از  آنها  مستلزم  پیشزمینههایی  است که ممکن است در بستر اجتماعی  ـ  اقتصادی جامعه ما فراهم نباشد. همچنین در چارچوب آموزههای  فرهنگی  ما،  مواردی  هست  که  این  منشور  پاسخی  برای  آنها  ندارد.  در  این مقاله به  تحلیل  منشور  حقوق  بیماران  ایران  در  شرایط  حاکم  بر  سیستم  ارائه  خدمات  بهداشتی درمانی پرداخته شده و راهکارهایی نیز برای ارتقاء حقوق بیماران در ایران ارائه گردیده است.توجه به «حقوق بیمار» در رشته های گروه پزشکی ، سابقه دیرینه ای دارد. تداوم توجه به این پدیده ، در متون و تحقیقات علوم پزشکی خصوصا در طی چند دهه اخیر گسترش بیش تری یافته و مباحث زیادی را در مورد مراقبت های بهداشتی به خود اختصاص داده است . علی رغم این که در کشور ایران با فرهنگ غنی و ادبیات مملو از پیام های انسانی ، در کنار آموزه های اخلاقی اسلام ، بستر توجه به حقوق انسان به طور عام ، و حقوق بیمار به طور خاص فراهم بوده و تلاش های زیادی نیز در این سال ها در زمینه توجه به موضوعات اخلاق حرفه ای در علوم پزشکی صورت گرفته ، هنوز برآیند چشم گیری در زمینه ارتقای حقوق بیماران حاصل نشده است . هرچند که در سال های اخیر، تدوین و تصویب «منشور حقوق بیماران » توسط وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی چشم انداز امیدبخشی را دراین زمینه ترسیم نموده است . البته لازم به ذکر است که منشور حقوق بیماران ایران ترجمه و برداشتی از منشورهای رایج دنیاست که اگر چه توسط گروهی از مسوولین که به نوعی دغدغه حقوق بیمار را در ذهن داشته اند تدوین شده است ، اما از مهم ترین کاستی های آن درنظر نگرفتن دیدگاه خود افراد و گروه های درگیر (از جمله بیماران ، پرستاران ، پزشکان و..) در تدوین آن می باشد. به علاوه ، بررسی اجمالی بندهای این بیانیه به وضوح مشخص می کند که رعایت برخی از آن ها مستلزم پیش زمینه هایی است که ممکن است در بستر اجتماعی ـ اقتصادی جامعه ما فراهم نباشد. هم چنین در چارچوب آموزه های فرهنگی ما، مواردی هست که این منشور پاسخی برای آن ها ندارد. در این مقاله به تحلیل منشور حقوق بیماران ایران در شرایط حاکم بر سیستم ارائه خدمات بهداشتی درمانی پرداخته شده و راه کارهایی نیز برای ارتقاء حقوق بیماران در ایران ارائه گردیده است .

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code