سیاست جنایی سازمان ملل متحد


نویسنده : نجفی ابرندآبادی، علی حسین؛

(‎70 صفحه – از 287 تا 356 )

خلاصه ماشینی: سازمان ملل متحد،با توجه به دیدگاه خاص خود از جرم و نحوه‌ کنترل آن و نیز با توجه به فضای اجتماعی-سیاسی-اقتصادی حاکم بر جامعه بشری بعد از جنگ جهانی دوم،جهات اصلی فعالیت خودش را،به‌ عنوان سازمانی جهانی-که به جهانی که در مقدمه همین نوشتار آمده- نقش رهبری را در قلمرو سیاست جنایی پذیرفته است،تعیین نمود: برگزاری کنفرانسهای منطقه‌ای و بین المللی،تعیین و تدوین اصول راهبر و رهنمودها در قلمرو عدالت کیفری و پیشگیری از جرم و اصلاح مجرمین‌ برای کشورهای عضو،جلب همکاری وسیع و مؤثر نهادهای تخصصی‌ کیفری و جرم شناختی،ایجاد و سازمان‌دهی گروههای فعالیت منطقه‌ای‌ تخصصی،ارائه خدمات فنی در قلمرو سیاست جنایی به کشورهای عضو متقاضی،نشر دست کم یک مجلهء تخصصی در زمینه سیاست جنایی‌16که‌ در نهایت هدف هماهنگ‌سازی خطمشی‌های کنترل جرم را در کشورها دنبال نماید. وظایف کمیته به این شرح تعیین شده بود:1-تدوین برنامه‌های همکاری‌ بین المللی برای تصویب در مراجع صالحیتدار سازمان ملل متحد؛2- پیشبرد امر تبادل اطلاعات تجربی و توجه به مسائل حرفه‌ای که می‌تواند در همکاری بین المللی مؤثر باشد؛3-هماهنگی فعالیتهای ارگانهای‌ مختلف سازمان ملل متحد درباره پیشگیری از جرم،مبارزه با بزهکاری و اصلاح بزهکاران؛4-ارائه نظرات مشورتی عمومی به دبیرخانه برای تدوین‌ برنامهء موردنظر؛5-برگزاری کنگره‌های پنج سالانهء پیشگیری از جرم و اصلاح بزهکاران؛6-تهیه پیش‌نویسهای متون مختلف راجع به اصول راهبر (20). به دنبال تصویب این قواعد،شورای اقتصادی و اجتماعی طی‌ قطعنامه‌ای در تاریخ 24 مه 1989،از جمله سازمان بین المللی کار، یونیسف،یونسکو،کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد و سازمان‌ جهانی بهداشت دعوت کرد تا در پیشبرد و اجرای اصول اعلام شده در قواعد بیجینگ در کلیه فعالیتها و برنامه‌های خود راجع به جوانان تلاش‌ کنند و نیز طی آن تصمیم گرفت که کنگره هشتم(1990)باید پیشرفتهای حاصله از اعمال قواعد مزبور را بررسی کند و بدین منظور دبیر کل باید گزارش روزآمدی در مورد موضوع برای آن کنگره تهیه‌ نماید.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code