حقوق بین الملل، رسانه ها، صلح و امنیت بین المللی

نویسنده : سلطانی فر، محمد؛

(‎20 صفحه – از 61 تا 80 )

چکیده:
غناي نسبی حقوق بین الملل تا حدي مرهون گسترش رویه هاي قضایی در مراجع قضائی بین المللی است. و این در حالی است که بدیع بودن کارکرد رسانه هاي نوین و نبود دعاوي راجع به آن در این مراجع، غناي نظام مزبور را در خصوص کارکرد رسانه هاي نوین به شدت کاهش داده است . فقر معاهدات عام راجع به این امر و حصر آن در قطعنامه هاي داراي وصف توصیه، بر این فقر دامن زده است. امروزه نقش رسانه ها، نقشی فراتر از اطلاع رسانی صرف است. هم اینک رسانه ها ابعاد امنیتی جدیدي در سطح ملی و بین المللی ایجاد کرده اند و بسیاري از مفروضات و اصول پیشین را در ساختار روابط و حقوق بین الملل به چالش طلبیده اند . رسانه ابزار حساسی است که می تواند کاربردهاي متعدد و حتی متعارضی داشته باشد. هم می تواند به مثابه یک سلاح در خدمت منازعه و جنگ عمل کند و هم می تواند به ابزاري براي کمک به حل منازعه، استقرار و تحکیم صلح تبدیل شود. متاسفانه محتواي رسانه هاي امروز جهان داراي ماهیتی است که رویکرد به تخاصم و برخورد در آنها بیشتر از رویکرد به صلح و امنیت است. ابزارهایی که مکمل نیروي نظامی و تهدید کننده امنیت در سطوح مختلف آن اعم از فردي، ملی، بین المللی و جهانی به شمار می روند. در این مورد خلاء مطالعات جهانی در مورد نقش رسانه ها در مسائل مربوط به صلح و جنگ نیز کنجکاوبرانگیز به نظر می رسد. در این میان، جایگاه شوراي امنیت درتامین صلح و امنیت بین المللی چیست؟ توسل شوراي امنیت به است . چگونگی « تهدید صلح، نقض صلح و عمل تجاوز »: زور منوط به تحقق یکی از موارد سه گانه احراز این موارد بر عهده شوراي امنیت نهاده شده است. به این معنی که منشور ملل متحد موارد سه گانه فوق را تعریف نکرده و این امر موجب بروز اختلاف نظر بین دول عظیم دایم شوراي امنیت و دیگران شده است.